Hij is populair, Snuf de Hond. „Ga nu op de foto met de échte Snuf”, juicht een bord bij de stand van boekhandel Schutte. Kinderen krioelen om hem heen, aaien zijn vacht. De dappere viervoeter uit de boeken van Piet Prins ligt op de beursvloer alsof het hem allemaal niks kan schelen. Wat wil je, als je bij nacht en ontij door onderaardse gangen hebt gerend en verlaten kastelen hebt uitgekamd. Dan kunnen een paar kinderen er ook nog wel bij.Maar is het wel de echte Snuf? Een man die het gekrioel rond de hond aanziet, lacht en wijst onder zijn stoel. Daar ligt nóg een Snuf. „Een reserve-exemplaar”, lacht de man.

Het is donderdagmiddag, iets na enen. De Familiedagen in de Evenementenhal Hardenberg zijn zojuist van start gegaan. Al direct loopt het aardig vol, zeker bij de vele horecatentjes. Want het eten en drinken is bij de prijs inbegrepen.

Een vrouw die genoeglijk haar frikadel oppeuzelt ergens achter in de hallen, is diezelfde ochtend nog uit Hendrik-Ido-Ambacht vertrokken. Naast de frikadel ligt een scheurkalender voor 2010 met aforismen van Calvijn. Haar enige aanwinst tot nu toe. „En die heb ik nog wel gratis gekregen. Ik ben niet zo koperig.”

Ze was als een van de eersten binnen. „Ik wist niet dat de beurs pas om 13.00 uur open ging. Ik was er al om 11.00 uur.” Daarin was ze niet de enige. Tom van de Pol en Arjan Klein, organisatoren van de Familiedagen, besloten de deuren daarom iets eerder open te gooien. „De mensen waren niet meer te houden.”

De medewerkers bij het uitgiftepunt van patat en frikadellen verrichten intussen lopendebandwerk. Ze zetten grote dienbladen neer met een verse lading vette happen. Gretig worden de plastic bakjes weggepakt. Binnen een minuut is het dienblad weer leeg. Alleen de geur blijft hangen, als stille getuige dat hier toch echt frikadellen waren.

Zijn de organisatoren niet bang voor excessen omdat eten en drinken bij de prijs inbegrepen zit? Klein haalt zijn schouders op. „Er zullen er vast wel een paar zijn die er misbruik van maken. Maar goed, dan hebben zíj buikpijn, ik niet.”

De meeste bezoekers komen uit de regio. „We gaan niet ieder jaar hoor”, zegt een echtpaar van middelbare leeftijd uit Rijssen. „Maar dit is wel gezellig. En een stuk dichterbij dan Utrecht”, zegt de vrouw, verwijzend naar de Wegwijsbeurs, die tegelijkertijd wordt gehouden. „Ze hadden het alleen in het najaar moeten doen. Dan hadden beide beurzen elkaar niet beconcurreerd.”

Het is niet de enige keer dat de vergelijking wordt getrokken met Wegwijs. Van de Pol en Klein doen het zelf ook. „Maar de standhouders willen het zelf. Als jullie het niet doen, organiseren we het zelf, zeiden ze. Ze hebben nu alweer ingetekend voor de derde editie.”

Net als op Wegwijs is er ook op de beurs in Hardenberg een doorlopend programma met muziek en debat. Het podium is groot. De enorme hoeveelheid stoelen die er rond staan, oogt rond 14.30 uur wat overdreven. Verreweg de meeste zijn nog leeg. „Maar we hebben begrepen dat een aantal van 600 stoelen geen overbodige luxe is als Lisanne Leeuwenkamp straks gaat zingen”, zegt Tom van de Pol. „Dan loopt het blijkbaar storm.”

Maar eerst is het de beurt aan Rianne van Roon, ook een sopraan. Ze nodigt alle kinderen uit om op het podium te komen, om samen ”Hoger dan de blauwe luchten” en ”Dat ’s Heeren zegen op u daal’” te zingen. Een klein meisje stapt zelfverzekerd het grote podium op. Ze kijkt verbaasd om zich heen. Dan volgen nog meer kinderen. Timide zingen ze mee.

De goede doelen ontbreken vanzelf niet. Bij Trans World Radio kun je een opwindbare radio kopen, voor Noord-Korea. Een gezinnetje laat zich informeren door een medewerker die vol vuur vertelt. De kinderen krijgen het er warm van; de jassen gaan uit en belanden op de wandelende kapstok die moeder heet. „Tuurlijk”, zucht ze. „Geef maar weer aan mama. Ik wist dat dit zou gebeuren.”

Bij stichting Hulp Vervolgde Christenen is een ontbijtbordje te koop voor 5 euro. Op het bordje staan schaarsgeklede zwarte kindjes voor lemen hut­jes. „Deze kinderen hebben wij te eten gegeven”, zegt de leus op het bord. „Een week lang”, preciseert een vrijwilligster van de stichting. „Dat kan hier niet voor dat bedrag, maar in Sudan wel.”

Tja, dan neem je zo’n bordje mee natuurlijk. Da’s wel het minste wat je kan doen als je zelf de hele dag door de meest verrukkelijke etensgeuren banjert.

familiedagen.nu