Het probleem van Griekenland ligt ook op het bordje van de Europese Unie, vooral omdat het land deel uitmaakt van de Economische en Monetaire Unie (EMU). Ik herinner mij nog goed dat in de meimaand van 2000 de drie leden van de Eurofractie van SGP en ChristenUnie met een handjevol andere leden van het Europees Parlement tegen de toetreding van Griekenland tot de eurozone stemden. In die jaren zat het economisch tij mee. Daardoor werden de Griekse begrotingscijfers en staatsschuld geflatteerd. Maar volgens ‘eurofiele’ socialisten, christendemocraten en liberalen moest het project van de euro voortvarend doorgaan. En zo glipte Griekenland tussen de klippen van euronormen door de haven van de EMU binnen.Het was beter geweest om Griekenland eerst even in de wachtkamer te zetten, zodat het land kon bewijzen echt ‘europroof’ te zijn. De voortijdige toetreding tot de eurozone haalde de druk van de ketel om echt orde op zaken te stellen.

Nu ik een kleine tien jaar later de krantenkoppen lees over de Griekse problemen, denk ik aan de voorstemmers van toen. Men wilde de feiten niet horen. Griekenland voldeed aan de EMU-normen, daarmee was de kous af. Maar het Griekse overheidstekort was toen echt niet gedaald door stevige economische hervormingen. En ik maak me sterk dat er in het afgelopen decennium iets is gedaan aan verbetering van de staatsfinanciën, het hervormen van de sociale zekerheid en oudedagsvoorzieningen.

Grieken die nu demonstratief de Europese vlag verbranden, beseffen onvoldoende dat hun eigen regering deze augiasstal heeft gecreëerd. De Griekse overheid heeft jaren gefraudeerd met EG-landbouwsubsidies en geeft aan scheepswerven meer staatssteun dan toegestaan. Als klap op de vuurpijl kwam aan het licht dat de Grieken de statistieken vervalsten.

De grote vraag is nu of de Europese Unie de helpende hand moet bieden aan deze chronisch ‘zieke man’. Daar pleit van alles tegen. Allereerst wordt zo het Atheense wanbeleid beloond. Het gaat niet aan om belastingbetalers van andere Europese landen te laten opdraaien voor de gevolgen van bedrog in mediterrane streken. Daarnaast zal een Brusselse reddingsactie een totaal verkeerd signaal afgeven aan andere ‘zwakke’ landen met slecht beleid. De regeringen in Lissabon, Madrid, Dublin en andere EU-hoofdsteden zouden eens op verkeerde gedachten kunnen komen…

Ten slotte speelt het afgaande economisch tij alle EU-lidstaten parten. Iedereen moet de broekriem aanhalen. Athene heeft jarenlang de teugel laten vieren en krijgt een dubbel probleem op z’n bord.

Aan de andere kant valt er ook veel voor steun aan Griekenland te zeggen. Wanneer de waarde van de euro door de gerezen problemen sterk daalt, betekent dit ook dat alle financiële reserves, waaronder de pensioenen in Nederland, het Verenigd Koninkrijk en Finland, in waarde achteruitgaan.

En wanneer Griekenland uit de eurozone stapt, zijn de problemen de Europese Unie nog niet uit. Speculanten zullen zich dan als een horde hyena’s storten op het volgende beoogde ‘slachtoffer’. Dat zou Spanje kunnen zijn – een veel grotere economie. Dan zal de hele eurozone in al zijn voegen kraken.

Kortom: er zit niets anders op dan steun te geven onder strikte voorwaarden en met streng toezicht. In christelijke zin is er trouwens niets mis mee om iemand anders te helpen. De oorzaak ligt in de roekeloze besluitvorming van de meimaand 2000. Wie toen voor de toetreding van Griekenland tot de EMU stemde, heeft er op z’n minst aan bijgedragen dat de problemen van nu zijn verergerd. Tot schade van vele Grieken en nog veel meer andere Europeanen. ‘Eurofiele’ socialisten, christendemocraten en liberalen: bedankt!

De auteur is directeur van de Guido de Brès-Stichting, het Wetenschappelijk Instituut voor de SGP. Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl