Het boek van De Blois beschrijft de juridische achtergronden van het ontstaan van de staat Israël, het verloop van de grenzen, de bouw van de omstreden afscheidingsbarrière en de mensenrechtensituatie.Volgens De Blois was het strafhof als gevolg van een gekleurde politieke bril niet in staat een eenvoudige verdragsbepaling te lezen. De rode draad in zijn boek is dat internationaal recht en politieke overtuigingen niet gescheiden kunnen worden. Over internationale verdragen wordt door staten uitvoerig onderhandeld. Organen als de VN zijn politieke organen en VN-resoluties zijn adviezen en derhalve niet-bindend, aldus De Blois.

Internationale verdragen zijn alleen dan bindend als staten deze verdragen hebben geratificeerd, maar dat heeft Israël juist bij veel verdragen niet gedaan. De conclusie is dat de discussie over het Israelisch-Palestijnse conflict sterk politiek en ideologisch gekleurd is.

Dat geldt dan uiteraard ook het boek van De Blois zelf. Hij beweert dat „de vestiging van grote groepen Arabieren in Palestina van betrekkelijk recente datum is, dat wil zeggen van na de komst van de zionistische pioniers” (pag. 75). Die bewering sluit aan bij de veelgehoorde zionistische claim op een land zonder volk voor een volk zonder land. Het is duidelijk dat De Blois de veranderingen in de demografische ontwikkelingen in de afgelopen eeuwen niet heeft bestudeerd. De Duitse onderzoeker Hutteroth laat in een studie naar 16e-eeuwse Ottomaanse belastingregisters zien dat Palestina voluit Arabisch was. Ook 17e-, 18e- en 19e-eeuwse verslagen van reizigers bevestigen dat.

De Blois schrijft wel over de Balfour­verklaring van 1917, waarin de Joden een nationaal tehuis wordt beloofd, maar noemt niet de McMahon­correspondentie uit dezelfde tijd, waarin Arabieren beloftes krijgen die op gespannen voet staan met de Balfourverklaring. De Blois vond dit niet nodig omdat het Britse mandaat alleen naar de Balfourverklaring verwijst en niet naar de aan de Arabieren gedane beloftes.

De Blois meent dat de grenzen van 1948 tot 1967 wapen­stilstandsgrenzen waren en geen definitieve grenzen. Daarom heeft Israël volgens De Blois sterke argumenten voor een soevereiniteitsclaim op het hele voormalige mandaatgebied. Dat daarbij door de jaren heen veel Palestijns land is onteigend, komt niet ter sprake.

Rechtswetenschapper dr. Fred Grünfeld liet tijdens de presentatie van het boek, gisteren in Den Haag, weten dat hij De Blois’ uiteenzetting over het Israëlische nederzettingenbeleid vindt getuigen van een gebrek aan kritiek. De visie van De Blois lijkt hierbij het meest aan te sluiten bij die van Israëlische revisionisten die weinig geven om uitspraken van de VN en andere internationale organen. Dat is geen positie die helpt bij vredesbesprekingen met de Palestijnen, maar dat is een vraag waar De Blois zich niet mee bezig heeft gehouden, zei hij desgevraagd.

N.a.v. ”Israël: een staat ter discussie?”, door dr. Matthijs de Blois; uitg. Groen/Jongbloed, Heerenveen, 2010; ISBN 978 05 8299 703; 112 blz.; € 12,50.