De regering van Saudi-Arabië heeft deze week nog eens in heldere taal gezegd niet van plan te zijn om kerken in haar land toe te staan. Cambodja legt de vrijheid van kerkgenootschappen aan banden. Zij hebben voortaan voor evangelisatiewerk een vergunning nodig. In de Indiase deelstaat Karnataka worden voorgangers getreiterd en mishandeld. Een predikant is onlangs tijdens de zondagse samenkomst door een opgezweepte bende het kerkgebouw uitgesleurd en op straat in elkaar geslagen.Verdrukking en vervolging van christenen is vandaag de dag niet direct een thema dat in het brandpunt van de belangstelling staat. Maar het is nog wel degelijk actueel. Jaar in jaar uit verschijnt er een lijst van landen waar sprake is van geloofsvervolging. En het aantal landen dat in dat register is opgenomen, daalt bepaald niet.

Daarbij moeten we wel onderscheid maken tussen naties waar de overheid kerken vervolgd en landen waar officieel godsdienstvrijheid is maar waar militante groepen de christenen belagen. In Saudi-Arabië is de regering duidelijk antichristelijk. De Pakistaanse overheid is dat niet. Daar maken fanatieke moslimgroepen de christenen het leven zuur. Die nuance ontbreekt wel eens in de berichtgeving van mensenrechtenorganisaties.

Dankzij de inspanningen van christelijke partijen in de Tweede Kamer en in het Europees Parlement komt in de politiek de situatie van de verdrukten van tijd tot tijd aan de orde. Met wisselend succes. Soms leiden de inspanningen van de verontruste parlementariërs tot actie van de bewindslieden. Vaker zeggen zij de zorg te delen maar niets te kunnen doen. Geloofsvervolging is in de wereldpolitiek van vandaag de dag nauwelijks een thema.

Dat was ten tijde van de Koude Oorlog wel anders. Zo zijn bekende voorgangers als Richard Wurmbrand en Georgei Vins vrijgekomen dankzij de inspanningen van Westerse regeringen. Vergelijkbare acties zijn thans niet te verwachten. Terwijl de situatie van christenen op deze wereld nauwelijks is verbeterd.

Ook binnen de kerken is de aandacht voor de geloofsvervolgden afgenomen. Daar heeft het verdwijnen van de communistische dictatuur in Oost-Europa in belangrijke mate toe bijgedragen. Mede omdat tijdens de Koude Oorlog de macht van Moskou als een reële dreiging voor West-Europa werd beschouwd, voelden christenen daar zich verbonden met de kerken in het Oostblok. Zij leefden mee en boden -waar mogelijk- hulp.

Door de ingrijpende politieke omwenteling in Oost-Europa is in het achterliggende decennium de aandacht voor de situatie van christenen in de verdrukking afgenomen. In de eerste jaren na de Wende kregen kerken in het voormalige Oostblok veel hulp. Naast de gevestigde hulporganisaties ontstonden kleinere comité’s die op allerlei manieren wilden helpen. Daarbij ging het vaak meer om materiele steun dan om bijvoorbeeld voorziening van goede, noodzakelijke lectuur. Inmiddels lijkt ook de interesse voor deze hulpverlenging minder te worden.

Het is echter een misvatting om te denken dat wereldwijd de geloofsvervolging is afgenomen. In veel islamitische landen is bijvoorbeeld eerder sprake van verslechtering dan van verbetering. En in vroegere communistische landen is soms sprake van een zorgelijke vermenging van nationalisme en godsdienst, waardoor voor protestantse kerken nauwelijks ruimte is.

Wanneer we op deze biddag de noden van ons volk en van de kerken in ons land voor het aangezicht van de Heere brengen, is het van belang te bedenken dat ons ook nog veel goeds is gegeven. De vrijheid die we hebben, staat in schril contrast met de situatie van geloofsvervolgden in andere delen van de wereld. Onze vrijheid schept verplichtingen jegens mensen die haar missen.