„Van tijd tot tijd was ds. Lamain op bezoek in Nederland. Dat had iets van een toernee: avond aan avond preken, en soms zelfs ’s middags ook, als de avonden ‘op’ waren. ’k Herinner me op school vrij gevraagd te hebben voor zo’n middagdienst in Benthuizen: „Er komt een dominee uit Amerika!” Daar kreeg je vrij voor, ook in 1983 nog. Ondanks het tijdstip zat de kerk stampvol. Aan het eind van de dienst werd ds. Lamain toegesproken en toegezongen. Tijdens een preek –ook ’s middags– in Uddel sprak ds. Lamain over het geestelijk leven. Na verloop van tijd zei hij: „Ik heb eigenlijk geen tekst.” Maar ook zonder tekst luisterden de mensen wel.Andere keren had ds. Lamain wel een tekst, maar kwam hij er niet aan toe om veel te zeggen over het „kapittel” dat hij als uitgangspunt koos. Dan kwamen er allerlei herinneringen boven, en die vertelde hij dan ook. Ds. J. T. Doornenbal maakte dat in Oostkapelle mee en was er allerminst ongelukkig mee: „Laat de stroom maar vloeien, broeder, en vertel ons gerust wat God gedaan heeft in je leven. Immers: „Geen leed zal ’t ooit uit mijn geheugen wissen.” En Hij zal er tenslotte Zelf in verheerlijkt worden. Ook kunnen wij er nog wat troost en moed uit scheppen. Ik ben blij hem weer gehoord en gesproken te hebben.”

Volle kerken als een Noord-Amerikaanse predikant Nederland bezoekt; het is geen nieuw verschijnsel, maar bij ds. Lamain nam het buitensporige vormen aan. Zou dat ook gebeurd zijn als hij predikant in Nederland gebleven was? De koster van Wageningen vertelde eens dat de eerste bezoekers anderhalf uur voor aanvang van de dienst al arriveerden. Toen het lampje aanging, klommen de mensen zelfs over de banken heen om een plaats te veroveren. „Als ik hem maar gehoord en gezien heb...”, zei een van de bezoekers. De kerk werd zo vol, dat op het laatst mensen een stoel uit hun auto mee naar binnen namen en in het gangpad plaatsten. Er was geen doorkomen aan, ook niet voor de diakenen tijdens de collecte. Kwamen al die mensen voor de boodschap? „Lamain in het land, alle dominees aan de kant”, zei een andere predikant eens.

Bij zijn bezoeken aan de Nederlandse gemeenten –lang niet elk jaar– ontmoette ds. Lamain veel oude en nieuwe vrienden. Met zijn sonore stem sprak hij een van hen aan. De man kreeg bij voorbaat al tranen in de ogen. Ds. Lamain ging echter juist iets grappigs zeggen. Dan schudde hij van het lachen. De tranen van de ouderling pasten daar niet zo goed bij.”

In de Rechte Straat

Erik-Jan Verbruggen van De Vluchtheuvel schrijft over loon in het gelijknamige blad van stichting In de Rechte Straat, een organisatie die zich inzet voor evangelisatie onder rooms-katholieken.

„We zullen moeten doorwerken tot ons 67e jaar. Uitgezonderd de zware beroepen. Ineens blijkt iedereen een zwaar beroep te hebben, van stratenmaker tot tramconducteur. Stakingen hangen in de lucht. Grote kans dat het treinpersoneel weer gaat staken uit protest, zodat we noodgedwongen allemaal aansluiten in de file en vervolgens mopperen op de overheid die het fileprobleem maar niet oplost. We leven in een mopperland. In een koninkrijk waar ieder op zijn strepen staat. Een land waar looneisen op tafel worden gelegd, waar rechten worden geclaimd, waar gestaakt wordt als we onze zin niet krijgen, waar werknemers klagen als ze zich tekortgedaan voelen.

Wat is het dan een verademing dat het in het Koninkrijk der hemelen allemaal anders gaat. In dat Koninkrijk worden armen met goederen vervuld, maar rijken ledig weggezonden. Bedelaars worden gemaakt tot Koningskinderen. Bij de Heere heeft niemand iets verdiend, maar is alles genade. In Gods Koninkrijk wordt de ruil van Luther gedaan: Gij mijn zonden, ik Uw gerechtigheid!

Tegen deze achtergrond is het merkwaardig om te spreken over loon. Over beloning. Alsof er in het Koninkrijk der hemelen iets te verdienen valt. Toch is het heel Bijbels! In het houden van Gods geboden is... grote loon! (Psalm 19:12). De Heere is een Beloner van degenen die Hem zoeken (Hebr. 11:6).