Hans Visser zet zich sinds de jaren tachtig als dominee en hulpverlener in voor de marginalen, of zoals hij het zelf zegt, „onaangepasten” in de maatschappij. Daklozen en verslaafden ving hij op in de Pauluskerk en bij het project Perron Nul. De gemeente Rotterdam sloot de kerk in 2007 onder druk van Leefbaar Rotterdam. Een nieuwe kerk komt er in 2012, maar de verslaafden moesten weg. De ’revolutionaire dominee’ ging met pensioen.’In God, Soms vond ik de weg, soms raakte ik de weg kwijt’, schrijft Visser over zijn geloofscrises, de conflicten met gezagsdragers en zijn polygame levenswandel. „Na mijn emeritaat in 2007 werd ik tot mijn eigen verrassing buitenkerkelijk”, vertelt Visser.

De kerken in Rotterdam trokken hem al nooit aan, vertelt hij, hij kon er geen prettige sfeer vinden. Toen de Pauluskerk sloot, zette hij maar helemaal een punt achter de kerkgang. „Maar dan hoor je nergens meer bij hé. Ik dacht, ik kan wel Doopsgezind worden maar dat vind ik ook wat overdreven. Ik kom nog wel eens in de kerk, maar ik hang er nu een beetje tussenin”.

In christelijk Nederland waait volgens Visser een andere wind. „Die wind vind ik niet lekker. Het christenfundamentalisme lijkt te groeien. Vroeger was er nog wel eens sprake van revolutie binnen de theologie. Dan was er nog wel eens wat herrie in de tent. Nu is het allemaal wat behoudend. De kerk loopt zeker niet meer voorop bij veranderingen. Daar was ik altijd voorstander van. Maar daarin was ik de laatste jaren rijkelijk alleen”.

Hij ziet het atheïsme eenzelfde soort fundamentalistische beweging maken. „Mensen met verbitterende ervaringen in de kerk, die werden voeger atheïst. Nu voert een groep ongelovigen die helemaal geen ervaring met de kerk heeft de boventoon. Dan gaan atheïsten mij dingen vertellen over zaken die ze niet kunnen weten. Dan denk ik, je verwijt gelovigen van alles, maar waar heb je het over? Ja. De monotheïstisch religies kennen fases van geweld. Maar het is geen reden om religie volledig af te schrijven. Religie heeft iets verslindends. Maar het geeft ook warmte, inspiratie en power”.

Dat sommige gemeentes de subsidie aan christelijke hulpverleningsinstanties stopzetten, kan hij deels begrijpen. Zelf had hij die ervaring tijdens zijn werk als Rotterdams hulpverlener niet.

„In de jaren tachtig waren er ook van die bezuinigingsrondes. Maar dan zei de PvdA: de Pauluskerk moeten we behouden, want die is goed voor de samenleving”. Dienstverlening moet volgens Visser een criterium zijn voor organisaties om subsidies te ontvangen. „Als een organisatie goed werk doet voor de samenleving, christelijk of niet, dan moet je als overheid niet krenterig zijn”.

Het cynische verzet tegen gelovigen snapt hij niet. „Gelovigen hebben echt niet altijd het goede schoolvoorbeeld gegeven. Soms zijn ze ronduit irritant. Maar daarom hoef je gelovigen niet aan de kant te schoppen en voor dommeriken uit te maken en dus maar geen geld geven. Ben je nou helemaal belazerd?”