Ongeveer twintig asielzoekers hebben zich met hun kinderen buiten in de zon verzameld om daar op de uitspraak van de rechter te wachten. Ze kijken vol ongeloof naar Sakiyan. „Echt waar?”, vragen ze. Hij herhaalt: „Echt waar, echt waar.” Dan juichen de asielzoekers en vallen ze elkaar in de armen. Een paar vrouwen kunnen hun tranen niet bedwingen en laten ze de vrije loop.

Aan maanden van onzekerheid is een einde gekomen. Ze mogen blijven tot de zomervakantie. „De aanhouder wint. Dan is het toch niet voor niets geweest”, verwoordt Sakiyan zijn gevoelens. Asielzoeker Arsen loopt naar binnen en staart verdoofd voor zich uit. „Ik heb nachten wakker gelegen. Altijd maar wachten en wachten en dan was er weer een week uitstel en weer. Nu is er eindelijk duidelijkheid.”

De asielzoekers willen de uitspraak met eigen ogen lezen. Het wachten is op de fax. „Ik geloof het niet, ik moet het zwart op wit zien. Droom ik?”, vraagt Kenija, terwijl ze naar haar dochtertje kijkt. „We hebben het voor de kinderen gedaan.”

Iemand komt de fax brengen, de asielzoekers verzamelen zich rond raadslid W. Bakema die de uitspraak voorleest. Opeens worden flessen champagne ontkurkt. De asielzoekers proosten met enkele Amelanders die naar het opvangcentrum zijn gekomen.

Bakema loopt naar binnen om in alle rust de fax te kunnen lezen, gevolgd door enkele vluchtelingen. Dan heerst er enige verwarring. Het blijkt dat het verbod tot ontruiming alleen geld voor de zeven gezinnen die naar het asielzoekerscentrum in Kollum moeten. Bakema neemt snel het woord. „Dit verandert niets. De andere gezinnen blijven ook. Het COA gaat echt niet over tot ontruiming als zeven gezinnen mogen blijven”, stelt hij hen gerust. Sakiyan licht ze snel in hun eigen taal in.

Ondertussen zijn in de eetzaal een paar kinderen druk aan het tekenen. „Wij gaan niet weg”, staat er in felle kleuren op een stuk papier.