Onder het erkennen van de plaag van zijn hart, wordt het erkennen van zowel de zonden als de ellende verstaan. Hoe heeft Christus de Kananese vrouw niet vernederd? Hoe brengt Hij haar tot de belijdenis van haar eigen onwaardigheid, voordat Hij antwoordt en haar dochter geneest? Als zij blijft roepen, wanneer Hij haar met geen woord antwoordt en geen aandacht aan haar schijnt te besteden. Zijn discipelen willen dat Hij haar wegstuurt. Dan geeft Hij haar een vernederend antwoord: „Het is niet betamelijk het brood der kinderen te nemen en de hondekens voor te werpen.”Christus beantwoordt haar bede als zij dit goed opneemt en erkent dat Hij niet te veel zegt als Hij haar een hond noemt. Zij geeft toe dat ze daarom het brood van de kinderen niet waard is, maar dat ze met de kruimels tevreden wil zijn.

Welnu, de ondervinding van Gods volk komt door alle eeuwen met dit voorbeeld overeen. Het is Gods gewone weg om Zijn volk bijzonder te verootmoedigen. Hij laat hen hun ellende en hulpeloosheid in zichzelf, hun onreinheid en onwaardigheid gevoelen, hetzij door een opmerkelijke beschikking van Zijn voorzienigheid, hetzij door de bearbeiding door zijn Geest. Dat doet Hij voordat Hij bijzondere bewijzen van Zijn barmhartigheid en liefde aan hen schenkt, vooral in geestelijke weldaden.

Jonathan Edwards, predikant te New Jersey (Leerredenen, 1791)