Het leek in de jaren tachtig gedaan met zijn bestuurlijke carrière. Drs. P. R. H. M. (René) van der Linden struikelde als staats­secretaris van Buitenlandse Zaken over de paspoortaffaire. Maar na een jaar keerde hij alweer terug in de politiek, als Tweede Kamerlid voor het CDA.Het zegt iets over zijn drijfveren, die snelle terugkeer. Partijgenoten omschrijven hem als een energieke persoonlijkheid, een volhouder, een netwerker pur sang, iemand die altijd hard werkt. Na zijn aftreden als bewindsman trok hij zich niet verbitterd terug in zijn Limburg. Nee, hij bleef zijn passie voor de publieke zaak behouden, en met steun van zijn achterban wist hij een zetel in het parlement te veroveren.

Pierre René Hubert Marie van der Linden werd in 1943 in het rooms-katholieke dorpje Eys, in Limburg, geboren. Zijn vader was landbouwer. Tot 1970 studeerde hij economie aan de Katholieke Economische Hogeschool in Tilburg. Hij begon zijn loopbaan als ambtenaar op het ministerie van Landbouw en Visserij.

Van der Linden, die getrouwd is en drie kinderen heeft, leek al snel een veelbelovende toekomst tegemoet te gaan. Al in 1977 werd hij Tweede Kamerlid. Negen jaar later trad hij als staatssecretaris van Buitenlandse Zaken toe tot het kabinet-Lubbers II. En toen, in 1988, kwam die paspoortaffaire.

Van der Linden droeg de politieke verantwoordelijkheid voor alle mislukkingen waarmee de invoering van een nieuw, minder fraudegevoelig paspoort gepaard ging. De partijtop dwong hem min of meer af te treden; op die manier kon de minister van Buitenlandse Zaken, CDA’er Van den Broek, blijven zitten.

Zijn achterban ontving hem als een held. Van der Linden was groot onrecht aangedaan, zo vonden de Limburgers. ”Us Reneke”, noemden ze hem liefkozend. Ze konden altijd bij hem thuis in Nuth aankloppen. Als ze problemen hadden, als er iets geregeld moest worden: Van der Linden stond voor hen klaar. Ze zouden hem nooit laten vallen.

In 1989 werd hij met ruim 33.000 stemmen in het parlement herkozen. Tot 1998 bleef hij in de Tweede Kamer, daarna werd hij senator.

In de Eerste Kamer hield hij zich vooral bezig met Europa. Hij was een van de Nederlandse afgevaardigden voor de parlementaire vergadering van de Raad van Europa, een orgaan waarvan hij van 2005 tot 2008 voorzitter was. In die hoedanigheid ontmoette hij veel regeringsleiders.

Nu, op 65-jarige leeftijd, krijgt hij de eervolle taak om zijn partijgenote Timmerman-Buck op te volgen als Eerste Kamervoorzitter. Van der Linden was de enige kandidaat.

In bepaalde opzichten vertoont hij wel wat gelijkenis met Steenkamp, de geestelijk vader van het CDA en voorzitter van de Eerste Kamer van 1983 tot 1991. Steenkamp was net als hij econoom, van rooms-katholieken huize, een volhouder, iemand met een tomeloze energie.

Steenkamp stond erom bekend de Senaatsvergaderingen met „roomse blijmoedigheid” te leiden. Het zou zo maar kunnen dat Van der Linden in dat spoor treedt.