Tijdens het gesprek kleppert de brievenbus. De postbode brengt een grote envelop. Moeder Marisa Eleonora-Schelvis (40) maakt haar open en bekijkt de inhoud. Een stapel door anderen opengemaakte poststukken. Op de grote envelop prijkt een sticker van de instantie die de Wet schuldsanering natuurlijke personen uitvoert. Veel van de post bevat openstaande rekeningen, herinneringen, incassobevelen. „Ik heb het gewoon niet”, zucht Marisa. Want een uitkering, kinderbijslag, huursubsidie en tegemoetkoming studiekosten zijn bij lange na niet voldoende om aan alle verplichtingen te voldoen.

„Moeilijk hoor, Mart”, zegt ze tegen haar man. Mart-Anthony Eleonora (47) is van Antilliaanse origine. Zijn spreken is bijzonder expressief, hij praat met handen en voeten, met z’n héle lijf. In 1977 kwam hij -zoon uit een gezin met twaalf kinderen- in z’n eentje naar Nederland. Als semi-profvoetballer dacht hij in Nederland naar de top door te stoten. Zijn droom kwam niet uit, hij belandde als havenarbeider in Rotterdam.

Nadien kwam zijn familie vanuit Willemstad (Curaçao) over, het ouderlijk gezin belandde in Oss. Daar ontmoette hij Marisa. Het paar kreeg zes kinderen, vijf jongens en een meisje: Mart-Anthony (16), Ernest (15), Manuel (11), Samuel (9), dochter Noël (7) en Otis (5). Op de wanden van het huis aan de Potgieterstraat zit geen behang, alle muren hangen vol met kindertekeningen en foto’s. Het gezin is rooms-katholiek en stemt Christen Unie. „De geboden van God betekenen veel voor ons. Waarden en normen? Die zijn er al: de Tien Geboden.”

De woordenstroom van Mart-Anthony sr. valt nauwelijks te stuiten. „Een groot gezin is mooi. Het leven op zichzelf is moeite, verdriet en ellende. Maar kinderen geven vreugde, hoop, toekomstperspectief. Het is fijn om te zorgen dat ze het goed hebben. Aandacht en warmte van een moeder én een vader. Kinderen zijn bijzonder! God gaf ze ons, ze zijn hier niet toevallig. De opvoeding gaat goed, maar ons chronische geldtekort is vreselijk.”

Marisa refereert aan de gebeurtenissen in Roermond, waar een vader vorig jaar het huis in brand stak, wat zes van de zeven kinderen het leven kostte. Onlangs was de moeder op tv. „Goed in de spullen. Nu kan de overheid kennelijk wél zorgen. De hulpverlening schoot er ernstig tekort: dat gezin was door schulden maanden afgesloten van alles.”

Zover zal het in Oss niet komen, verzekeren vader en moeder Eleonora. „Ondanks ons grote tekort is onze liefde voor elkaar en de kinderen alleen maar gegroeid. Maar meneer Balkenende zou hier eens moeten komen kijken, dan kon hij zien dat we het niet redden.” Vader is afgekeurd -één nieuwe heup heeft hij al, de andere moet binnen afzienbare tijd worden vervangen-, moeder idem, vanwege een open been en chronische klachten.

Marisa: „We reageerden op de Nibud-oproep in een krant, want we willen dat iedereen weet dat wij veel verdriet hebben. Omdat de kinderen in veel dingen tekortkomen.” Nu springt de kerk vaak bij, de pastoor komt regelmatig langs met een diaconale gift of een zak met kleren. „Kleding kopen we zelf nooit.” Bij de SRV-man kunnen ze op de pof kopen, „maar in de supermarkt lukt dat niet.” Veel van de spullen in huis komen uit de kringloopwinkel. „Wat moeten we anders?”

Eén keer werd het vader Eleonora te veel. „We willen geen hand ophouden, maar op een gegeven moment ging er van alles in huis kapot.” Hij vroeg de sociale dienst om een voorschot van 100 euro. „De ambtenaar zei: Meneer Eleonora, u krijgt niks, ga maar stelen.” Op dat moment kreeg Mart-Anthony sr. een waas voor ogen en draaide hij helemaal door. De aangerichte vernielingen moest hij bekopen met een lichte taakstraf. „Ik heb mezelf aangegeven.” Sindsdien komt de sociale dienst bij het gezin aan huis.

Ondanks het grote gat waarin ze elke maand staren, zijn ze nog nooit afgesloten geweest, behalve door KPN. Sinds die tijd redden ze zich met een prepaid mobieltje. „Want je moet toch de dokter kunnen bellen als het nodig is. Onze huisarts snapt ons wel, die heeft zelf vijf kinderen. Maar hij kan verder ook weinig voor ons doen.”

Niet zo lang geleden kwam er door bemiddeling van de instanties een diepvries- en koelcombi in huis. Vader Eleonora zwaait de deuren open en toont de inhoud: veel verse worst, wat groenten en brood. „We drammen niet, maar als kinderen honger hebben, wordt het leven een hel. Vaak moeten we toch weer lenen, bij familie of vrienden. Dat is vervelend, want die zien je komen en denken dan: Ze komen zeker weer om geld.”

Vervelende reacties in de buurt waar ze wonen, bleven tot nu toe „gelukkig” uit. Sommige van de kinderen hebben weinig last van de armoede, maar anderen meer. „Als hun schoenen versleten zijn en er geen geld is voor nieuwe. Als de ketting voor de zoveelste keer van hun oude fiets is gelopen en ze weer met vieze handen thuiskomen. Er was ons een computer toegezegd, maar die is er nog steeds niet. De oudste doet havo-examen, wil daarna naar het vwo en dan voor arts gaan studeren. Maar al zijn werkstukken moet hij in de bieb maken.”

Vader Eleonora, op het punt de jongste kinderen van school op te gaan halen: „Dat doen we om de kinderen warmte te laten ervaren. Ze moeten blind kunnen vertrouwen op hun vader en moeder. Ondanks alle armoede houden we veel van elkaar, júíst. We werken ons in huis drie keer in de rondte om alles netjes en schoon te houden. Kinderen zijn een zegen, en we schamen ons absoluut niet voor ons grote gezin.”