Ruim 35 jaar hield de Rabobank zitting in Achterberg, een dorp onder de rook van Rhenen. Vandaag valt het doek voor deze unieke service. Elke dinsdagochtend schuifelden zo’n vijftien tot twintig klanten binnen, allen dik boven de zeventig.In een kamertje van makelaarskantoor Jan van Lienden wacht Van Welie achter een stapeltje lege papiertjes. W. A. de Wit (74) komt binnen. Eén keer per maand komt ze geld halen. „’t Is vandaag de leste keer. ’k Vind het jammer hoor. Het is altijd zo gezellig hier. Je hoort nog eens wat.”

Van Welie pakt een leeg velletje. Met blokletters schrijft hij bovenaan: ”Opname”. Onder het woord zet de zittinghouder een deftige, dubbele streep. „Rekeningnummer 24047, is het niet?” Naam, datum en bedrag volgen en daarmee is het opnameformulier ambachtelijk samengesteld.

„Hoe wilt u het hebben”, vraagt Van Welie. „Tien van 5, vijftien van 10 en…?” De cliënt knikt instemmend. De gepensioneerde bankmedewerker draait zich half om, doet een greep in een kassala en haalt het geld tevoorschijn. Gedragen telt hij uit: „Tien, twintig, dertig…” Het bundeltje biljetten verdwijnt in haar handtasje.

Van Welie moet een punt zetten achter de zittingen. „Ik denk niet dat er ergens in Nederland nog een bank zo’n service biedt.” Achterberg heeft 35 jaar gebruik gemaakt van deze bijzondere diens: 32 jaar bij de plaatselijke smid, de laatste drie jaar op het makelaarskantoor.

De zittingen zijn geliefd. Een fusie tussen de Rabo’s van Ede en Veenendaal is ooit stukgelopen op de snode plannen de zitting op te heffen. De leden stemden massaal tegen.

Tientallen jaren reed Van Welie met zijn auto van Rhenen naar Achterberg. Met een kloeke koffer geld op de achterbank. „Geen duizenden euro’s, hoor”, haast hij zich te zeggen. „Maar een paar honderd euro toch wel.” De laatste jaren neemt hij op last van de directie een taxi.

De zitting vindt plaats achter een deur met vensterglas. Het kantoortje kent geen veiligheidsmaatregel. „Bij de smid hadden we twee lokketten. Met kogelwerend glas.” Onveilig heeft Van Welie zich nooit gevoeld. Met enige weemoed ziet hij de dienst verdwijnen. „De laatste nieuwtjes uit het dorp worden hier uitgewisseld. Die sociale contacten ga ik missen.”

De Rabobank laat de ouderen niet in de kou staan. Iedere klant krijgt een brief mee met uitleg over de nieuwe situatie. Van Welie staat tot eind november elke dinsdag bij de pin­automaat in Rhenen om ouderen wegwijs te maken.

Mevrouw Van Straaten voelt er niets voor om het te leren. „Ik weiger.” Dan gelaten: „Ach, ik zal wel moeten.” Van Welie stelt haar gerust. „In de supermarkt haalt u uw pas langs de automaat, bij de bank schuift u ’m naar binnen.”