Een ander zal menen: Zou ik niet bouwen aan het huis van mijn zaligheid? Dat denkt u toch niet van mij, dat ik zo zorgeloos ben? Ik doe er wel veel moeite en arbeid voor en hoop eens eeuwig gelukkig te worden.

Bedrieg u toch niet in dit gewichtige stuk! Het zal erop aankomen op welke grond men bouwt. Zou men de steunsels waarop de meeste mensen hun ingebeelde zaligheid bouwen eens onderzoeken, men zal spoedig vinden dat het niet de enige steenrots en de uiterste hoeksteen Christus is, maar geheel wat anders. Zeer veel lidmaten van de kerk die ten avondmaal worden toegelaten, bouwen met de uiterlijke voorrechten van het christendom het huis van hun hoop op de hemel. Zij behoren, menen zij, door de doop tot de kerk, zij hebben belijdenis gedaan en gaan ten avondmaal, de godsdienstoefeningen nemen zij ijverig waar. Daarom beelden zij zich in dat de hemel hun niet kan ontgaan. Ze weten echter niets van de waarachtige bekering en vernieuwing van de gehele mens, die wederom geboren moet worden door de Heilige Geest.

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht
(”De predikende en wonderdoende Christus,” 1752)