Hoezo? Op de cover van het glossy uitgegeven blad poseert deze keer de wereldster Danielle de Niese: in paarse avondjurk, het bovenlijf grotendeels ontbloot. Zwoel kijkt ze in de camera.De 29-jarige Australische gooit al een tijd heel hoge ogen als sopraan in klassieke muziek. Vooral met opera’s trekt ze de aandacht. Haar grootste succes had ze als Cleopatra in Händels opera ”Gulio Cesare”.

Luister portretteert haar in een nieuwe serie: ”Zeven schoonheden…”. De Nieses naam viel direct bij het uitdelen van de zeven prijzen, zo schrijft Luister. Ze wordt dan ook eerst geschetst als „Aziatische schoonheid”, pas dan volgen de loftuitingen over haar stem en karakter.

De cover met De Niese staat niet op zichzelf. Het vorige nummer van Luister bracht iets dergelijks. ”In bed met Kate Royal”, luidt de aankondiging. Die gaat gepaard met een afbeelding van de Engelse sopraan, waarbij wat betreft haar boezem weinig aan de fantasie wordt overgelaten. Het interview gaat gewoon over haar nieuwe cd ”Midsummer Night” met klassieke Engelse muziek.

Het is een trend, dat is duidelijk. Niet alleen bij snelle auto’s moeten schaars geklede dames het (mannelijk) publiek tot aanschaf overhalen, ook klassieke muziek moet ‘verkocht’ worden met behulp van de onthulling en uitstalling van het vrouwelijk lichaam.

Waarom, zo vraag je je in gemoede af. Is de kleur van een stem of de klank van een viool niet voldoende? Waarom moeten de diva’s en prima donna’s –zoals vrouwelijke musici tegenwoordig het liefst worden aangeduid– hun lichaam in de strijd werpen om bij het publiek in de smaak te vallen?

Als Janine Jansen een cd maakt met de Vier Jaargetijden van Vivaldi, dan gaat het toch om de vioolmuziek en niet om het lijf en de leden van de violiste? Waarom dan toch zíj in een weinig verhullende jurk op de cover? Op de voorkant van een boek prijkt –in de regel– toch ook niet levensgroot de auteur? Het gaat niet om hém, het gaat om zijn creatie.

Soms heb ik te doen met de musici. Ben je een jong meisje, blijk je een prachtige stem te hebben of schitterend viool te kunnen spelen, springt de commercie op je nek en moet je vervolgens niet alleen muzikaal presteren maar ook aan allerlei schoonheidsidealen voldoen. Dat je zangeres bent is niet voldoende, je moet je als zangschoonheid presenteren. Arm kind.

Keerzijde van dit verhaal is dat wie niet zo’n aantrekkelijk uiterlijk heeft, het moeilijk krijgt om door te dringen tot de top. Onooglijke meisjes worden niet zo snel een ster.

Hoewel. De 48-jarige Schotse huisvrouw Susan Boyle maakte het tegengestelde mee. Dit voorjaar deed ze mee aan de talentenjacht ”Britain’s Got Talent”. Als een boerin stond ze op het podium. Ieder lachte meewarig. Tot ze ging zingen… Ze was direct de publiekslieveling. En ook de jury kon niet om haar heen. In de finale werd ze tweede. Haar debuutalbum, dat in november moet verschijnen, staat nu al op nummer 1.

Zo kan het dus ook. Maar het is de uitzondering die de regel bevestigt. Hopelijk komen er in de klassieke muziekwereld nog heel veel uitzonderingen: meisjes –want het speelt natuurlijk vooral bij het vrouwelijk geslacht– die weerstand weten te bieden aan de verlangens van media en platenmaatschappijen. Die geen concessies wensen te doen vanwege de commercie.

Reageren aan scribent? beeldenstorm@refdag.nl.