Alle meldingen van incidenten met radicale dierenactivisten komen bij de nationale recherche terecht. Het centrale punt voor dit soort zaken was volgens justitie nodig toen in 2004 duidelijk werd dat in Nederland steeds vaker incidenten voorkwamen die met dierenrechtenextremisme te maken hadden. De acties werden ook telkens ernstiger. Geweld tegen mensen werd niet meer geschuwd. Daarbij kwam dat de radicale dierenliefhebbers volgens justitie professioneler werden en vaker relaties onderhielden met activisten in het buitenland.De acties bestaan meestal uit vernieling, brandstichting, bedreiging of intimidatie en het vrijlaten van dieren uit fokkerijen. Bedrijven en instellingen die aan proefdieronderzoek doen zijn het vaakst doelwit, maar ook andere bedrijven, zoals pelsdierfokkerijen worden aangevallen.

Als gevolg hebben de acties niet alleen materiële, maar ook immateriële schade. Vooral mensen die op de een of andere manier aan ’proefdierbedrijven’ zijn gelieerd voelen zich ernstig bedreigd, omdat dierenextremisten vaak in hun privésfeer komen. Volgens de AIVD gebruiken gewelddadige voorvechters van dierenrechten sociale netwerksites als Hyves en LinkedIn om achter persoonlijke gegevens van doelwitten te komen.

Voor politie, justitie en geheime dienst AIVD is de aanpak van dergelijke extremisten lastig. Ze bereiden hun acties goed voor en het zijn vaak eenlingen die zelf alles voorbereiden en uitvoeren. Het OM erkende eind vorig jaar dat de wereld van dierenextremisten zo gesloten is dat justitie er vrijwel geen voet tussen de deur krijgt.