Ds. B. H. Weegink gaat in Confessioneel (voorheen Hervormd Weekblad) in op het fenomeen: het gat in de kerk, het ontbreken van de generatie van de dertigers.„Dertigers zijn in de kerk misschien niet zo zichtbaar, maar ze zijn er wel. Het is de generatie tussen de 25 en 45 die beredruk is. Vaak tweeverdieners met een overvolle agenda, een verantwoordelijke baan, zorg om hun werk en een duur huis. Ze moeten hun relatie bijhouden, toekomen aan de liefde, kinderen krijgen, opvoeden met hulp van crèche en anderen, aardig en zorgzaam zijn voor de familie, een sociaal gezicht geven aan de buurt, vriendelijk en energiek in het leven staan, fitnessen, vakantie plannen. Ga er maar aan staan.

Soms verwonder ik me bij het uitgaan van een dienst erover hoeveel dertigers er zijn. Het vervult me met dank een nog geen dertiger tot jeugdouderling te hebben mogen bevestigen en een dertiger tot wijkouderling. Konden we hen eigenlijk daarvoor wel vragen? Soms ook mis ik bij bosjes de dertigers in de kerk en zie ik alleen maar een paar kinderen en veel senioren en rollatoren.

Met dertigers ben ik vooral in contact rond persoonlijke gebeurtenissen, relatievorming en geboortebezoek. Vroeger zou ik ze straight op geloof, belofte en kerkelijk meedoen hebben aangesproken, waar blijf je? Nu ga ik vooral luisteren met een pastorale instelling en word ik getroffen door hun zeldzaam grote openhartigheid. (…) Elkaar kennen en elkaar weten te vinden, dat is het eerste gebod. Zo nu en dan stuur ik ze een mail, wijs op een speciale dienst of activiteit en nodig ze uit. Het is jouw kerk waaraan jij mede vorm moet geven, het instituut stelt weinig voor als jij niet op een of andere manier je mannetje of vrouwtje staat. Denk eens mee, kom eens praten, laat je zien.

Ik zeg iets over een verbond dat God met mensen heeft en over de grootheid van Christus, spreek over acceptatie en betrokkenheid. In hun wereld zoeken ze een evenwicht tussen carrière en gezin, scoren en rusten. Ze voelen dat er méér is tussen hemel en aarde dan alleen succes en zakelijkheid. Ze trekken de lijnen naar de wereld en de toekomst waaraan ze netwerken. Het boeit hen waar mensen in geloven, ze vragen wat het unieke is van het christelijk geloof. Ze willen ingaan op de zin van het leven en wat het is om gelukkig te zijn. Ze zijn loyaal aan hun idealen. Kwaliteit, dat is hun sleutelwoord. En hoe je het redt als je faalt.

Laatst presenteerden kerk en omroep de website www.geloofinjeleven.nl waar het over zulke dingen gaat. Vanuit de confessionele beweging ervaren we behoefte om in dit gesprek accenten te leggen: het leren kennen van God, het geheim van de traditie, het geloof als waarheid, de verlossing, het eeuwig leven. Na het samen spreken is er ook het samen stil zijn en geestelijke kracht opdoen uit het betrouwbare Woord van God. Dat dicht het gat en geeft wij-gevoel.”

In De Saambinder, kerkelijk weekblad van de Gereformeerde Gemeenten, schrijft ds. G. J. van Aalst over de legging. De titel is: ”Langzaam maar zeker”.

Het zal beslist niet altijd zo bewust gaan, maar laten we er eens wat hardop over nadenken. Als meisje, vrouw draag je een rok, gewoon duidelijk –zondags en doordeweeks– als vrouwelijk herkenbaar. Maar deze grens wil je wel eens wat over? Wat experimenteren waar de grenzen verder liggen? Dan ga je dus verder: wat maakt het nu uit, dat je een nette broekrok draagt? En welke zeurpiet maakt er nu een punt van dat je een fatsoenlijke rokbroek kiest? En het verschil met een bermuda moet je maar eens proberen uit te leggen. Die waait tenslotte ook niet zo omhoog op de fiets. Nu is de legging weer mode. Een pantylegging waar niet zo veel vraag naar blijkt en een broeklegging die beter aftrek vindt. Een legging, eerst als accessoire bij de rok. Straks een rok als accessoire bij de legging. Wie maakt dat verschil nu uit? Niet zeuren, gewoon goed strak met een lekker korte rok erover natuurlijk. Wat wilt u nog meer? Durf daar maar eens wat van te zeggen. Het is toch allemaal goed bedekt? En dat is toch bijbels? Het lijkt nog op een maillot ook. Alleen het onderstuk is ervan afgeknipt en eventueel een kantje eraan. Mooi toch? Afgelopen winter droeg ik hem trouwens ook al, niemand die het zag door die laarzen. Een strakke broek maakt vervolgens natuurlijk niet veel meer uit. Dat verschil is minimaal of eigenlijk niets. Dat is ook waar. Wanneer je daar dan wat aan gewend bent, dan staat de spijkerbroek van je broer je ook best aardig… Eigenlijk vind je op den duur dat het moet kunnen. Neen, niet van de ene dag op de andere. Maar alles went tenslotte! Wat is het verschil steeds in deze kleine stapjes? Wie maakt die grens precies uit? Op de glijbaan is nooit stilstand. Langzaam maar zeker één kant op, naar beneden. Naar de plaats waar satan je hebben wil: een broek gewoon vinden. Het verschil tussen mannelijk en vrouwelijk onzin vinden. Gods Woord maar dicht laten. En niet alleen op dit punt. Het is een proces, een strategie. Ook bij zaken die inderdaad veel wezenlijker zijn. Weg is het verschil tussen kerk en wereld, tussen mannelijk en vrouwelijk. Weg is het gezag van het Woord van God en Zijn scheppingsinzetting. En als er dan ook nog verschillend over gedacht en op gereageerd wordt dan is de verwarring helemaal compleet… Immers, de grenzen zijn niet duidelijk meer. De reacties zijn niet eenduidig meer. Je wilt toch niet ook in eigen kring een uitzondering zijn? Er is er één die lacht, hard lacht! De christelijke ‘zede’, een eenvoudige bijbelse levensstijl zijn we aan het verliezen. Het beslag van het Woord is aan het wijken.”