De boodschap is duidelijk: opvoeden en werken gaan wél samen. Dat is waar het heen moet in onze samenleving. Let wel: daar moet het heen. Want helaas is het nog niet zo ver gekomen met de emancipatie van vrouwen, zo betoogt de een na de ander. Pia Dijkstra bijvoorbeeld, voorzitter van de vorig jaar opgerichte Taskforce DeeltijdPlus (TDP). Natuurlijk, ze wil niemand iets opleggen. Maar ze weet wel dat vrouwen die hoogopgeleid zijn en daar wegens kinderen niets meer mee doen, gefrustreerd raken.Wat Dijkstra ook weet, is dat het zo prettig voelt als je als vrouw financieel onafhankelijk bent. „Ik heb altijd gestreefd naar een inkomen waar ik ook alleen met mijn gezin van kan rondkomen. Het geeft me een gevoel van eigenwaarde.”

Natuurlijk heeft Metro vrouwen gevonden die kunnen bevestigen dat carrière en kids wel degelijk samengaan. ”Deze vrouwen deden het!” heet het dan. Elske (37) kan bijvoorbeeld een baan van 37 uur als anesthesist combineren met haar moederschap. En Femke (32) is voor vier keer acht uur per week communicatieadviseur, terwijl haar man vier keer negen uur werkt. Dochtertje Noa van bijna twee gaat drie dagen per week naar de crèche.

Uiteraard komen de vaders ook aan de beurt. Hun rol thuis moet vergroot worden, stelt het Manifest Papaplus. Want het ideaal is volgens initiatiefnemer Rutger Groot: allebei 32 uur werken, en de zorg helemaal delen. Daarom: werkgevers moeten eraan werken dat papa’s eerder weg kunnen en later mogen komen, en werknemers moeten af van het beeld „dat de papadag iets is voor ambitieloze sukkels.”

Wie ik nu vrijwel helemaal mis in deze special zijn de kinderen. O ja. In de tips om gezinsstress te lijf te gaan komen ze voor: laat je kinderen veel zelf doen. Brood smeren, aankleden: je bent echt niet overal voor nodig.

En dan zijn de kids nog te vinden in de kolom ”Waar laat je ze?”. Alsof het om ouwe rommel gaat! We willen op zeker moment kinderen. We nemen ze vervolgens. Maar als we ze goed en wel hebben, doemt de vraag onmiddellijk op: waar laat je ze? Want na een paar weken moeten mam en pap wel weer de handen vrij hebben om verder te bouwen aan hun carrière.

Waarom ik me hier zo aan stoor? Omdat in heel dit denken niet gevraagd wordt hoe het kind het vindt. Drie, vier dagen in de crèche: moet kunnen. O ja? Twee dagen een kindermeisje over de vloer, en de andere twee bij opa en oma van zeventig. Leuk voor de kids. O ja?

Maar meer nog dan dat mis ik de kwetsbare kinderen in dit denkschema. Baby’s kun je al na twaalf weken wegbrengen, peuters kunnen van 7.00 tot 19.00 uur naar de kinderopvang. O ja? En een gehandicapt kind dan? Of een autistisch kind? Een pleegkind met bindingsangst? Een adoptiekind dat maar niet kan aarden? Vier dagen kinderopvang? Geen sprake van. Drie dagen bij een kindermeisje? Geen denken aan. Je moet er gewoon zijn als ouders. Kiezen voor je kind, heet dat.

Onze samenleving is hard op weg een meedogenloze samenleving te worden, waarin alleen het recht van de sterkste geldt. En intussen groeien de wachtlijsten in de jeugdzorg…

Ik heb te doen met die vrouw op de cover van de Metrospecial. Meer nog heb ik medelijden met het kind aan haar borst.

Jaco van der Knijff Reageren aan scribent? beeldenstorm@refdag.nl.