Al voor de verkiezingen was er intern kritiek op D66-lijsttrekker Thom de Graaf. Een goed Kamerlid, zeker, maar te flets, te weinig wervend, luidde het oordeel. Niet voor niets fungeerde Van der Laan als ’running mate’ van De Graaf. Die wist tenminste hoe ze in het middelpunt van de belangstelling moest komen.

Wat dat betreft heeft D66 aan de 47-jarige Dittrich ook een goeie. Sinds hij in 1994 Kamerlid werd wist hij de aandacht van de media altijd wel te vinden. Dittrich behoorde tot de nieuwe groep homoseksuele politici die openlijk voor hun geaardheid uitkwamen. Hij pleitte vurig voor invoering van het homohuwelijk. Een van zijn andere wapenfeiten was een initiatiefwetsvoorstel over het bestraffen van ’stalking’, de wet werd in 2000 aangenomen.

Voor zijn Kamerlidmaatschap werkte Dittrich als advocaat in Amsterdam en als rechter bij de arrondissementsrechtbank in Alkmaar. Dat hij in Leiden rechten ging studeren was niet vanzelfsprekend, Dittrich wilde eigenlijk schilder worden maar werd afgewezen door de kunstacademie.

De vader van Dittrich vluchtte in 1948 uit het toenmalige Tsjechoslowakije naar Nederland en vroeg hier asiel aan. In het katholieke gezin waarin Dittrich opgroeide werd dan ook veel over politiek gepraat. Dittrich was later actief voor organisaties als Amnesty International en publiceerde over ontvoeringen door het apartheidsregime in Zuid-Afrika.

Dittrich kreeg als Kamerlid eerst asielbeleid onder zijn hoede, vanaf 1998 werd hij de D66-woordvoerder voor justitie. Om fractievoorzitter van D66 te worden in een tijd dat de voormalige regeringspartij nog maar zes zetels heeft moet je wel over veel optimisme beschikken. Maar dat is iets waar het de mediagenieke Dittrich niet aan ontbreekt.