We zijn het opvoeden verleerd, aldus hoogleraar Jo Hermanns (RD van 10 juni). Veel ouders voelen zich onbekwaam, de hulpverlening neemt hun het heft uit handen, betoogde hij bij het aanvaarden van de Kohnstammleerstoel aan de Universiteit van Amsterdam. Dat maakt hen hulpeloos. We moeten naar community-based opvoeden, vindt de Amsterdamse pedagoog.Naast ouders die te veel hulp vragen zijn er ook veel ouders die te laat of helemaal nooit hulp inroepen. Hun kinderen maken een slechte start en kunnen dikwijls een leven lang de schade opruimen. Dat kost hun en de samenleving veel geld en moeite.

Als er iets misgaat met de opvoeding dreigen we publiekelijk graag met een verplichte opvoedcursus. Dat maakt dat veel mensen opvoedcursussen als een brevet van onvermogen zien. De ouder is ‘fout’, het mislukken van de opvoeding wordt gezien als een privéprobleem. De schaamte over het falen van de opvoeding werkt een isolement in de hand.

Dit is te voorkomen door elke ouder, zowel de vader als de moeder, naast de kinderbijslag jaarlijks een strippenkaart te geven voor een praktische cursus naar keuze. Over opgewekt opruimen met kinderen, schoolkeuze, zingend naar bed, praten met je puber en noem maar op. Als je de strippen niet gebruikt, ben je het bedrag dat ze waard zijn kwijt.

De mensen die de moeite nemen zich te bekwamen worden beloond voor hun inzet. Ze leren leuke vaardigheden waarmee ze meer plezier van hun ouderschap hebben. De kinderen zitten beter in hun vel en kosten leraren, politie en hulpverleners minder werk. Kijk, en daar heeft de samenleving weer plezier van.

Luxeproduct

Op dit moment zijn dergelijke cursussen er wel, maar ze zijn niet gesubsidieerd. Er zit zelfs 19 procent btw op, alsof het een luxeproduct is! Je moet intussen ook voor je kind er-gens onderdak hebben (en papa blijft niet thuis om op te passen, die wil het niet mis-sen). Dan moet je al aardig bemiddeld zijn wil je kunnen deelnemen aan zo’n cursus.

Door ouderschapscursussen voor iedereen toegankelijk te maken kunnen ze een normaal onderdeel van het leven worden. Als het dan eens misgaat, hoeven ouders geen hoge drempel over. Ze kennen de mensen die hen kunnen helpen al.

Ook ontstaan er ongetwijfeld vriendschappen tussen ouders waardoor het effect nog lang nawerkt. Ouders kunnen elkaar immers veel leren, elkaar steunen en elkaars kinderen af en toe overnemen als ze een band hebben. Dat doe je niet voor een onbekende buurvrouw, maar wel voor iemand met wie je samen op een leuke cursus zit. Zo krijg je vanzelf de door Hermanns gewenste community-based opvoeding.

De auteur is hoofdredacteur van het tijdschrift Educare, een uitgave van Stichting Universele Opvoeding, en is betrokken bij de website opgroeieninverbondenheid.nl.