„Het meest pijnlijk is het als ouders hun kinderen meenemen in de keuze die ze maken. Als iemand weggaat bij een bedrijf, heeft dat weinig gevolgen voor zijn nageslacht. Maar een keuze om van de kerk af te gaan, is een keuze voor het nageslacht.Soms zie je dat een familie een stamboom heeft gemaakt. Op een getekende boom zie je de namen van het voorgeslacht. Soms zijn dat godvrezende (overgroot)ouders. Je ziet takken aan de boom waar trouw meegeleefd wordt met de gemeente. Je ziet soms een tak waar de Godsvreze nog altijd wordt gevonden. Maar je ziet soms ook een tak die helemaal van Gods Woord is vervreemd, of terechtgekomen is in een kerk waar een verwaterd, oppervlakkig Evangelie wordt gebracht. De vraag dringt zich dan op: hebben al die mensen daar bewust voor gekozen? Bekijk je die tak nauwkeurig, dan blijkt dat het vaak teruggaat op de beslissing van één of twee personen. Maar na vijftig jaar blijkt dat die keuze doorwerkt in het nageslacht, waardoor soms een hele tak ‘verdort’. O ja, de Heere is machtig om ook uit zo’n nageslacht zondaren toe te brengen. De praktijk leert echter dat dit zelden gebeurt. Ontroering kan het hart vervullen als zo’n familie eenmaal voor de rechterstoel zal staan. Zullen alle vingers van het nageslacht dan naar mij wijzen? O opa, o voorvader, omdat u zo’n dwaze keuze maakte, groeiden wij op zonder Gods Woord, of onder een bedrieglijke prediking. Nu is het uw schuld dat we allemaal verloren moeten gaan. Wat ligt er op ouders een verantwoordelijkheid voor onze kinderen. Het zou dagelijks op de knieën moeten brengen om te worstelen om hun zielenheil. Bovenal schenke de Heere zo veel liefde tot Hem in ons hart dat we al onze kinderen overkrijgen voor de Heere en Zijn eer.

We komen terug op een punt dat we al eerder noemden. We mógen op zondag nog naar de kerk. Wat doen we als op zondag de kerkdeuren opengaan? Gaan we dan ook naar de kerk? In verschillende kerken wordt regelmatig de alarmklok geluid over de tweede kerkdienst. In kringen van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland, de Christelijke Gereformeerde Kerken en de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) loopt de tweede dienst zienderogen terug. Dat is de dienst waarin gewoonlijk de catechismus wordt behandeld, de dienst die zo nodig is om onderwezen te worden in de leer van Gods Woord.

Lange tijd konden we zeggen dat deze tendens onder ons nog niet zo zichtbaar was. Toch klinken er her en der in het land wel eens andere geluiden. De leerdienst wordt nogal eens als moeilijk ervaren. Of droog. Deze dienst zou te ver weg staan van de praktijk van het alledaagse leven. De catechismus is immers ook al honderden jaren oud, nietwaar? Als er eens een actueel thema zou worden behandeld… Het is merkwaardig dat mensen die zo spreken, soms verontwaardigd zijn als bij de behandeling van de Tien Geboden de zonden van onze tijd concreet worden benoemd. Zo actueel was dan blijkbaar ook niet de bedoeling.

Laten we samen maar zuinig zijn op de leerdienst.”

Idea

Mensen, ook kerkmensen, houden zich maar weinig met de dood bezig. Idea, gemeenteopbouwblad van de Evangelische Alliantie, wijdt een themanummer aan de dood. René van Loon stelt tien vragen over dit onderwerp aan de orde.

1. Bent u verzoend met God? „Verreweg de allerbelangrijkste vraag betreft onze verhouding tot God. Na onze dood zullen we voor Hem staan. Zijn we met Hem verzoend? Je kunt deze vraag voor je uit schuiven of wegredeneren. In je hart kun je erop vertrouwen dat je toch altijd je best hebt gedaan en dat je voor iedereen klaarstond. Het verbaast mij altijd hoeveel mensen daarbij uitkomen. Als pastor moet ik bijna altijd zelf de naam van Jezus aandragen. Terwijl ik week in, week uit verkondig dat er alleen door Hem eeuwig leven is! Vrede met God heeft alles te maken met schuldbelijdenis. Er kunnen onbeleden zonden zijn, dingen uit het verleden die nog altijd een barrière vormen tussen God en ons. Waar het op aankomt, is dat we volkomen eerlijk worden tegenover God. Veel mensen zijn enorm geholpen door het hardop belijden van hun zonde, in aanwezigheid van iemand anders. Samen kun je bidden om vergeving en staan op de beloften uit Gods Woord (1 Joh. 1:9).”

2. Stralen we uit dat ook de dood genade is?„De laatste vraag is misschien wel de moeilijkste. Stralen we ook uit dat de dood genade is? „Het leven is voor mij Christus, en het sterven is voor mij winst”, schrijft Paulus aan de gemeente van Filippi (1:21). Voor wie gelooft in de Here Jezus is de dood de poort naar het eeuwige leven, waar God alle tranen van de ogen afwist. Soms lijkt het wel of we dat vergeten, ook als het gaat om onze eigen dood. Natuurlijk: als we jong zijn of volop in het leven staan, zijn we ontzettend hard nodig. Maar de dood betekent niet de grote nederlaag, zoals die in sommige rouwadvertenties naar voren komt: „Je hebt eindeloos gevochten, totdat je niet meer kon.” Eenmaal is de dood al overwonnen, toen de Here Jezus stierf aan het kruis en opstond op Paasmorgen. Wie gelooft, mag daaruit leven. En we doen er goed aan om dat ook naar elkaar toe te blijven benadrukken: dit leven is goed, maar wat komt is beter!”