Dat bleek uit onderzoek dat Oikocredit donderdag overhandigde aan prinses Máxima, die zich jarenlang heeft ingezet als ambassadeur voor microkrediet. Oikocredit geeft leningen aan organisaties in ontwikkelingslanden die microkrediet verstrekken. Inmiddels bereikte de organisatie en haar partners zo’n 17 miljoen mensen.Van de armsten in de wereld is 70 procent vrouw, aldus Shobha Arole, bestuursvoorzitter van Oikocredit. „Dit komt door een gebrek aan basiseducatie, economische en eigendomsrechten. Juist daarom focust Oikocredit op vrouwen. De meeste microkredietklanten zijn vrouw.”

De geïnterviewde vrouwen in het onderzoek zeggen dat microkrediet hen sterkt in hun mogelijkheid keuzes te maken en zelfvoorzienend te worden. Ze krijgen meer zelfvertrouwen, vaardigheden, respect en een hogere sociale status.

Uit het onderzoek blijkt dat microkrediet niet altijd de allerarmsten bereikt. Veel van de vrouwen gebruiken de financiering om hun werk uit te breiden in plaats van op te starten. Sommige microfinancieringinstituten geven toe dat ze de winstgevendheid van hun eigen organisatie belangrijker vinden dan het bereiken van de allerarmsten.

Minister Koenders voor Ontwikkelingssamenwerking zei tijdens het symposium dat gisteren werd gehouden dat vrouwen de motor van ontwikkeling zijn. „Vrouwen besteden hun inkomen verantwoord en dragen op die manier bij aan economische ontwikkeling. Van hun inkomen komt 90 procent ten goede aan hun families en de gemeenschap, bij mannen is dat minder dan de helft.”

Vrouwen blijken bovendien beter terug te betalen dan mannen, aldus Oikocredit. Gemiddeld wordt 99 procent van de leningen terugbetaald.

De effectiviteit van microkrediet is al lang onderwerp van discussie. Een van de critici is Jan Breman, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij erkent dat deze vorm van financiering de status en het zelfvertrouwen van ondernemers kan vergroten.

Ook heeft hij kritiek: „De berekende rente is vaak hoog. Daarnaast gebruiken vrouwen het krediet vaak als aanvulling op hun slecht betaalde arbeid. Met de extra middelen kunnen ze hun basisbehoeften betalen. Verder komen de allerarmsten niet in aanmerking voor microkrediet omdat ze niet kredietwaardig zijn.”