Ze pleiten ervoor de ernst van dood en leven opnieuw onder ogen zien. Abortus is in de politiek een hol woord geworden. De standpunten zijn uitgewisseld en het debat is gevoerd. Uitgangspunten als ”zelfbeschikkingsrecht” en ”beschermwaardigheid van het leven” zijn in de politiek vaak slechts mantra’s die de achterban vertrouwd in de oren klinken. Maar daarmee wordt de werkelijkheid van abortus verdoezeld. Het is daarom de hoogste tijd dat we opnieuw naar de echo van een nog ongeboren kind kijken om er zo achter te komen dat achter de verlopen discussie over abortus een hart klopt.

Op het hoogtepunt van paars, vlak voor de start van het tweede paarse kabinet, presenteerden de politieke jongerenorganisaties van PvdA, VVD en D66 een pamflet met paarse plannen. Ze vonden dat paars meer moest profiteren van de afwezigheid van christenen in het kabinet en daarom kwamen de paarse jongeren o.a. met het idee om abortus tot en met 24 weken zwangerschap volledig te liberaliseren. Ze presteerden het zelfs om de mogelijkheid van abortus op levensvatbare kinderen (dus na 24 weken) open te houden. Het was een treurige poging om zich te onderscheiden van christelijke partijen en een morbide manier van grenzen verleggen. Het was puur paars dogmatisme en kinderachtige profileringsdrang. Zonder een greintje gevoel voor wat abortus werkelijk is.

Non-issue
Tegelijkertijd is ”abortus” ook in christelijke kringen veelal een uitgesleten woord geworden. Als een voorbeeld van een actuele toepassing van de Bijbel zijn abortus en euthanasie tot vervelens toe genoemd. Zelfs zo dat abortus vaak als een veel te voorspelbaar christelijk actiepunt klinkt en daarom maar ongenoemd blijft. Natuurlijk willen we een einde aan de huidige abortuspraktijk, maar het artikel in het verkiezingsprogramma is voor velen meer een herinnering aan een verloren strijd dan een echt speerpunt. En als je als vertegenwoordiger van een christelijke partij het issue al te hard opspeelt, loop je het risico in eigen kring teruggefloten te worden: „Kun je niks originelers bedenken?”

Christenen beseffen dat ze de politieke strijd rond abortus hebben verloren en hun rest niets anders dan het bieden van een alternatief. De christenen die nog betrokken zijn bij het thema ”abortus” zijn meestal actief binnen de VBOK. Deze vereniging biedt, bij een ongewenste zwangerschap, hulp aan moeder en kind. Dit geweldige werk kan niet verhullen dat abortus een politiek non-issue is geworden.

Paars is weg en hoeft zich niet meer krampachtig te profileren. Het CDA komt in zijn verkiezingsprogramma niet eens meer tot een veroordeling van de huidige abortuspraktijk en wil alleen nog maar evalueren. Alleen de SGP en de ChristenUnie zijn nog verklaarde tegenstanders van de huidige abortuswetgeving. Maar het politieke vuur lijkt ook in onze kring gedoofd.

Onbespreekbaar
Abortus is in de praktijk verdwenen achter de muren van de abortuskliniek en de verantwoordelijkheid is overgedragen aan artsen. Abortus levert verder geen zichtbare maatschappelijke schade op -we hebben er geen last van- en is daarom ook in de samenleving een non-issue. Af en toe, als de deuren van de abortusklinieken op een kiertje opengaan, laait het debat even op. Zo bleek uit (undercover)opnamen van Zembla (1997) en de EO (1996) dat onder de huidige wetgeving het geslacht van het kindje en een wintersportvakantie acceptabele redenen zijn voor een abortus. Artsen bleken lang niet altijd verantwoordelijke dienaars van het leven te zijn. Zo kon in de Zembla-uitzending een abortusarts zeggen: „Ik respecteer altijd de wens van de vrouw. Als een vrouw een abortus wil omdat het buiten regent, dan help ik haar. Vrouwen komen om hulp en of ik het ermee eens ben, is van minder belang.”

De uitzendingen leverden even debat op, maar na herhaling van de politieke mantra’s was het er even snel weer mee gedaan. De deur ging weer op slot en de abortuspraktijk is weer even onzichtbaar en onbespreekbaar.

Vlees en bloed
Er is naar onze overtuiging maar één uitweg en dat is het terugbrengen van abortus tot de werkelijke proporties. Als we kijken naar een echo van een nog ongeboren kindje, dan moeten we ons afvragen wat het eigenlijk is wat een zwangere vrouw in zich draagt. Als ze nog maar een week over tijd is, klopt er al een hartje in haar baarmoeder! Met acht weken is er een kindje met armen en benen, ogen en oren. Dat kan toch onmogelijk meer worden gereduceerd tot ”een vrucht”, waar je mee mag doen wat je wilt?

Oog in oog met het nog niet geboren kind, kun je er niet omheen dat je een mens ziet met de mogelijkheid om straks te lachen, te huilen, te dansen, te spelen, te leren, te beminnen, te bewonderen. Het is het begin zoals ook ons leven begonnen is. En het is toch voor ieder weldenkend mens elementair dat we niet het recht hebben om het leven van die ander te benemen? Hoe is het dan mogelijk dat een mens met armen, benen, ogen, oren en een kloppend hart zo kritiekloos ondergeschikt wordt gemaakt aan ”het zelfbeschikkingsrecht”? Waarom is het leven van een kind aan deze zijde van de baarmoeder heilig en doet de medische wetenschap er alles aan om het in leven te houden, terwijl het leven van het kind aan gene zijde van de baarmoeder afhangt van de wil van anderen? Het leven van een niet geboren kind hangt af van de overtuiging van zijn ouder(s), dat van een geboren kind daarentegen wordt grondwettelijk beschermd en de dunne baarmoederwand is de merkwaardige grens.

Verwondering
Natuurlijk weten we van noodsituaties. Natuurlijk zijn we niet pro life zonder een gevoel voor moeders in nood. Daarom bewonderen en steunen we ook het werk van de VBOK. Maar waar het nu om gaat, is dat het ongeboren kind is verdwenen achter eufemismen. Het gaat niet om ”een vrucht”, maar om een mens van vlees en bloed. Abortus is niet het vanzelfsprekende recht van vrije mensen, maar het gruwelijke einde van een kind. We moeten bij abortus de ernst van dood en leven opnieuw onder ogen zien.

Als we oog in oog staan met het leven en erkennen dat het bij abortus om mensen van vlees en bloed gaat, leidt dat onherroepelijk tot verandering van de publieke opinie, tot aanscherping van de huidige wet en verandering van de huidige praktijk. Het is de hoogste tijd om onze mantra’s te laten voor wat ze zijn, onze stellingen te verlaten en te kijken naar het wonder van het net begonnen leven van een nog ongeboren kind. We hopen vurig dat die verwondering leidt tot verandering.

De auteurs zijn lijsttrekker van de ChristenUnie respectievelijk coördinator van een christelijk studie- en toerustingscentrum in Caïro, uitgezonden door de GZB.