De kern van de boodschap van Dewinter is dat de islam onverdraagzaam is. Hij meent dat individuele moslims gematigd zijn door hun matige kennis van de Koran. Wat betreft verdraagzaamheid in de Koran verwijs ik naar mijn artikel ”Jihad is een innerlijke strijd” in het RD van 4 februari 2005.Wat de historische rol van de islam in Europa betreft, Dewinter verbeeldt deze ten onrechte louter in termen van gewapende conflicten. Wij beschouwen de Fransen niet als vijand van Nederland omdat Nederland ooit door Napoleon veroverd is geweest. Integendeel, bij Frankrijk denken we bijvoorbeeld aan de waarden van de Franse Revolutie. Op dezelfde manier kunnen we ook een positieve invalshoek kiezen als het gaat om de historische rol van de islam in Europa.

Zo gaf het Ottomaanse bewind in de Balkan godsdienstvrijheid aan protestantse christenen. Toen katholieke priesters in 1548 bij de Turkse regering aandrongen om Lutherse predikers te arresteren, antwoordde de pasja dat „de predikers van het geloof van Luther moet worden toegestaan het Evangelie te prediken overal en aan iedereen, aan wie het ook horen wil, vrij en zonder vrees.”

Historici hebben betoogd deze Ottomaanse tolerantie model heeft gestaan voor het vroege christelijke experiment met godsdienstvrijheid, het Edict van Torda van 1568. Pleitbezorgers van tolerantie, zoals Sebastian Castellio in de 16e eeuw en Voltaire in de 18e eeuw, haalden het Ottomaanse Rijk aan als voorbeeld van tolerantie.

Nog in 1763 schrijft Voltaire in zijn ”Essay over tolerantie”, dat het Rijk „…wemelt van de Jacobijnen, Nestorianen, Monothelieten, Kopten, Mandeeërs, Joden, Gebers en Banianen.” Voltaire stelt de vraag waarom, als een islamitische heerser christenen kan tolereren, christelijke heersers dat niet schijnen te kunnen. Zo heeft het Ottomaanse Rijk op verschillende momenten bijgedragen aan de ontwikkeling van godsdienstvrijheid in Europa.

Willem van Oranje ging in zijn strijd tegen Spanje een samenwerking aan met het Ottomaanse Rijk. De watergeuzen voeren Turkse vlaggen en wezen met hun leus ”Liever Turks dan Paaps” weer op het contrast tussen de onverdraagzaamheid van de Paus en de tolerantie van de sultan. In dank voor de Turkse steun gaf prins Maurits een Zeeuws dorpje, dat naar verluidt werd bevrijd met hulp van de Turken, de naam ”Turkeye”.Deze samenwerking tussen Turken en calvinisten kreeg van katholieke critici de naam ”Calvinoturcisme”. Er zijn dus genoeg redenen om de islam tot de Europese cultuur te rekenen.

Inquisitie

Als de Koran en de voorbeelden uit de geschiedenis pleiten voor tolerantie, waarom heerst er dan nu zo veel intolerantie in moslimlanden? We kunnen zeggen dat dit gebeurt wanneer godsdienst wordt gebruikt voor het verwerven van macht.

Moellahs en politici werpen zich op als beschermers van de islam en suggereren een bedreiging in de vorm van interne dissidenten of het ”boze Westen”. In een sfeer van angst worden incompetentie en corruptie van politici eenvoudig verborgen achter enkele slogans over godsdienst. In deze politiek wordt religie met voeten getreden. Zo redeneren sommige moellahs dat het Koranvers „er is geen dwang in godsdienst” (2:256-257), is afgeschaft.

Niet alleen godsdienst is bruikbaar voor deze politieke truc. In Nederland werpen Geert Wilders en Filip Dewinter zich op als beschermers van de ”joods-christelijke cultuur”. Dewinter noemt de islam middeleeuws, maar gebruikt zelf de argumenten van de Spaanse Inquisitie wanneer hij roept om een ”Reconquista” na het zien van het soort vlees in de winkel en de hoofdbedekking van vrouwen. Geheel in overeenstemming met de moellahs pleit Geert Wilders ervoor om artikel 1 van de Grondwet tegen discriminatie af te schaffen, in naam van de joods-christelijke cultuur.

In naam van de Koran wordt de Koran afgeschaft, in naam van de naastenliefde wordt de naastenliefde afgeschaft, in naam van de tolerantie wordt de tolerantie afgeschaft en in naam van de rechtsstaat wordt de rechtsstaat afgeschaft. De rechtsstaat is voor het aanpakken van geweld voldoende. Voor de bescherming van onze godsdienst hebben wij geen politici nodig.

De auteur maakt deel uit van Majlis Sultan-ul-Qalam in Den Haag, het mediaresearchinstituut van de Ahmadiyya Moslim Gemeenschap.