Hoe lastig het is om te gaan met de pers bleek maar weer eens rondom de vragen die ik op mij afgevuurd kreeg over de monsterachtige abri in de vorm van een schedel, die als onderdeel van een kunstobject tegenover onze school is geplaatst.In alle media, zowel de (seculiere) pers als radio en televisie, heb ik aangegeven dat dit bushokje een wangedrocht is dat het straatbeeld ontsiert. Het feit dat de gemeente Dordrecht aan dit kunstproject zo veel geld uitgeeft zou een sprekend voorbeeld kunnen zijn van de zinsnede: ”Hoe korter bij Dordt, hoe morbider het wordt”. Het geeft overduidelijk aan dat er geen ontzag meer is voor de verschrikkelijkheid van de dood, die in de wereld is gekomen vanwege de zonde.

Onze leerlingen worden hier dagelijks mee geconfronteerd. Zij zien het als een doodshoofd, vinden het eng, en terecht. Ik heb steeds aangegeven aan de seculiere media dat de dood iets verschrikkelijks is, niet bij het leven hoort en de laatste vijand is, die tenietgedaan moet worden. Maar ook dat we mogen geloven dat voor hen voor wie Jezus Christus alles in hun leven is geworden de dood teniet is gedaan door Zijn lijden, sterven en opstanding. Daarmee is voor al Zijn kinderen de prikkel uit de dood weggenomen. Daarnaast heb ik het gedicht ”Levenslied” van Kohlbrugge opgestuurd naar de pers. Ons schoolbestuur heeft door middel van een brief gereageerd richting gemeente, evenals een aantal leerlingen van onze school, hetgeen ik uiteraard van harte ondersteun.

Gewend raken aan de verschrikkelijkheid van de dood doe je nooit. Ik constateer wel meer en meer ‘gewend te raken’ aan de steeds frequentere onchristelijke uitingen in de maatschappij. En naar ik meen ben ik daar niet de enige in. Anders werd er massaal wel groter protest aangetekend tegen deze kwalijke ontwikkeling. Dat heb ik in de haast aan willen geven met het „geseculariseerd zijn” in onze houding ten aanzien van alle onterende reclame en seculiere kunstuitingen om ons heen.

Waar het mij om ging in het haastige telefonische interview met deze krant is het feit dat deze abri er staat en dat de gemeente, bij monde van burgemeester Bandell, heeft aangegeven niet van plan te zijn hem te laten verwijderen. Vanuit die optiek bezien zullen we ermee moeten leren leven, evenals met de verderfelijke bushokjesreclame, die zo vaak het straatbeeld ontsiert.

Het is onze taak als opvoeders onze kinderen hiermee te confronteren en samen met hen hierover vanuit Bijbelse normen en waarden in gesprek te gaan. We zullen hen dan moeten wijzen op het feit dat deze schedel ons allen oproept: „Bereid uw huis, want gij zult sterven. Memento mori!” In die zin gaat er dan van deze schedel nog een prediking uit!

Carpe Diem

Dat is ook de boodschap die we mogen, ja moeten doorgeven aan onze seculiere naaste, die in het vaandel het ”Carpe Diem” (pluk de dag) heeft staan, want als je ”doodgaat” is het afgelopen.

Voor deze naaste hebben wij een boodschap en zou ons leven een getuigenis moeten zijn van de hoop die in ons is! Zo’n getuigenis afgeven en het wijzen op hetgeen na de dood is weggelegd voor diegenen die de Heere van harte mogen vrezen heeft naar mijn bescheiden mening meer effect dan het blijven hameren op het feit dat de abri verwijderd moet worden.

Dan hadden we ook al veel eerder moeten protesteren tegen de onterende reclame van zeer schaars geklede vrouwen, die het vorige bushokje tegenover onze school meerdere malen ontsierde. Zo’n reclame kan door de oogpoort nog aanzetten tot zondigen. Daar zijn we met deze abri, hoe zeer ik de aanwezigheid ook betreur, in ieder geval van verschoond.

De auteur is directeur van de Ds. J. Bogermanschool in Dordrecht.