Bij een onderneming in de metaalindustrie moeten twintig van de veertig werknemers weg. Bij elkaar hebben ze er honderd dienstjaren bij het bedrijf opzitten, vertelt Chris Baggerman, coördinator arbeidsvoorwaardenbeleid bij de Reformatorisch Maatschappelijke Unie (RMU). De directeur-grootaandeelhouder van het metaalbedrijf stelt 100.000 euro van zijn privévermogen beschikbaar om de continuïteit van het bedrijf te waarborgen. De mensen die ontslag krijgen, zien af van een regeling via een sociaal plan –wat het einde van het bedrijf kan betekenen– en gaan ermee akkoord dat ze elk 1000 euro per dienstjaar krijgen. „Dat noem ik solidariteit”, zegt Baggerman.Als ze er ontslagen mee kunnen voorkomen, is bijna de helft van de Nederlandse werknemers bereid salaris in te leveren, meldde de Randstad Monitor vorige week. Volgens het onderzoek zouden drie op de tien werknemers akkoord gaan met 1 procent minder loon. Ruim een vijfde is bereid tot 5 procent van het salaris in te leveren en 14 procent van de werkenden zou er zelfs 10 procent op achteruit willen gaan om daarmee zijn baan veilig te stellen.

Uit een eerdere enquête van CNV BedrijvenBond bleek eind vorig jaar dat ruim 70 procent van de ondervraagden bereid is op andere plekken en functies te werken als dat nodig is – mits het inkomen gelijk blijft.

Werkgevers staan doorgaans niet te trappelen om medewerkers te ontslaan: als de economie aantrekt, hebben ze hen waarschijnlijk weer nodig. Dus nodigen bedrijven hun mensen uit mee te denken over besparingen. Ideeënbussen worden (weer) nadrukkelijk onder de aandacht gebracht. Zo kreeg autoconcern Daimler vorig jaar 93.000 voorstellen voor bezuinigingen van het personeel, wat meer dan 100 miljoen euro aan besparingen opleverde.

„Je wordt creatiever”, zei Arco Buijs, directeur van 35 NH-hotels eind maart in het AD. „Zo zijn we begonnen met de campagne ”We are all sales”. Wij hebben het voltallige personeel opgeroepen om ideeën te spuien op een weblog. Ook het kamermeisje doet mee.”

refdag.nl/3vandaag.