Als de rechter de Koerden in het gelijk stelt moet de muur wijken en kunnen de islamitische Koerden naast het klooster huizen en zelfs een moskee bouwen. Dan is het gedaan met de serene rust in en rond het Syrisch-orthodoxe klooster.Het klooster is dan geen klooster meer. In een klooster heerst rust, zodat de bewoners in alle stilte kunnen bidden en mediteren. De drie monniken en de dertien nonnen zwijgen, laten de advocaten de rechtszaak uitvechten. Zij bidden, richten zich tot de voorspraak bij de Vader.

De Syrisch-Orthodxoxe Kerk staat sterk. Men kan stukken uit 1938 overhandigen waarin de grenzen duidelijk staan aangegeven. Schriftelijke bewijsstukken zijn normaal gesproken genoeg, maar is dat ook nu het geval? In een rechtsstaat zeer zeker, maar dit is Turkije. Staat een christen tegenover een islamiet dan lijken er andere regels te gelden. Christenen hebben in Turkije niet dezelfde rechten als islamieten. Zij komen op de tweede plaats, als ze dat al halen.

Verliest het klooster de rechtszaak dan kunnen andere kloosters wachten op een ook rechtszaak, waarvan de uitslag nu al vaststaat.

Het is eigenlijk een wonder dat het in 397 gebouwde klooster er nog is en, wat meer is, dat het nog zo vitaal is. Het overleefde de Perzen, Arabieren en Mongolen. Tijdens de roerige jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, waarin Syrisch-orthodoxe christenen klem zaten tussen het Turkse leger en de Koerdische PKK, zochten duizenden een veilig heenkomen in West-Europa. De mensen vertrokken maar het klooster bleef. De bisschop trok de dorpen langs en bond de angstige Syrisch-orthodoxe christenen op het hart: „Blijf! De tijden zullen veranderen.” Het klooster was een teken van hoop. Alsof het wilde zeggen: „Hier zullen altijd christenen blijven.” Maar veranderen de tijden? Wordt Turkije een leefbaar oord voor christenen? Of krijgt dit klooster de doodsteek en wordt de Syrisch-orthodoxe christenen in Turkije de hoop ontnomen?