„Want ik ben door de wet der wet gestorven, opdat ik Gode leven zou.” Galaten 2:19Wanneer zij denken aan hun verschijning voor de grote Rechter van hemel en aarde, slaan zij het oog op hun gewaande heilige begeerte en godvruchtige pogingen om daarmee hun angstig gemoed wat op te beuren. Langs deze weg wordt de rust van hun geweten, zoals die dan is, verkregen.

Dit is de weg waarlangs zij vrede zoeken te maken met dat hoge Wezen wiens Majesteit zij geschonden hebben. Op de wet beroepen zij zich en bij de wet moeten zij staan of vallen.

Wanneer dit middel hen teleurstelt en hun godsdienstige verrichtingen en oefeningen van boetvaardigheid hun geen troost verschaffen kunnen, zal een gevoel van schuld hen met moedeloosheid overstelpen.

Het genadeverbond met al zijn toezeggingen zien ze voorbij. Of als ze die niet geheel voorbijzien, kunnen ze hen geen ware vrede geven zolang ze met de wet leven en geen andere gerechtigheid kennen dan die uit de Wet is.

Abraham Booth, predikant te Londen
(”De verloochening van eigen gerechtigheid”, 1775)