O God, ik dank U, dat ik niet ben gelijk andere mensen. Dat zei die farizeeër. De grote schuld en rampzalige misvatting van deze man was niet voornamelijk daarin gelegen dat hij zich beter keurde dan anderen. Want hij erkende uitdrukkelijk zijn verplichting aan Gods bewarende en helpende genade, die hem in staat stelde om de ondeugd te vermijden en de plichten te doen, die hij optelt.Het kan een godsdienstig mens met een geregelde wandel niet tot een zware misdaad gerekend worden als hij acht geeft op de boze daden van velen die de samenleving tot een last zijn. Het zijn zij die zich zo uitdrukken: O God, ik dank U, dat ik niet schuldig sta aan zulke zonden en overgegeven ben aan zulke verkeerde wegen. Want de zaden van al die gruwelijke boosheden, ik erken het, liggen ook in mij opgeslagen. Dat die niet tot zo’n hoogte komen, heb ik aan Uw weerhoudende genade te danken.

Deze taal zou men uit de mond van een nederige christen zonder de minste aanstoot verwachten. De misvatting van die farizeeër lag voornamelijk hierin, dat hij dit onderscheid tot een grond van zijn vertrouwen stelde.

Abraham Booth,predikant te Londen

(”De verloochening van eigen gerechtigheid”, 1775)