Mens, bedenk uw einde, dat zal u nooit kwaad doen! Dat zei eens een apocriefe schrijver. Wij mensen zijn niet in de wereld gesteld om aldaar eeuwig te verblijven, maar om er een korte tijd te wonen. De mens gaat naar zijn eeuwig huis.Wie dit einde, dat is de oneindige eeuwigheid, naarstig overdenkt, zal zich voor de zonden wachten. Die van de wereld zijn, zijn gelijk een slapende schipper, die zijn schip aan de woeste golven overgeeft totdat hij op een klip loopt en in één klap te gronde gaat. Maar vrome kinderen van God gedenken steeds aan hun einde.

Zal ook een mens zijn bekering uitstellen als hij overdenkt dat zijn einde zo nabij is? Nu is het immers de aangename tijd, nu is het de dag der zaligheid. Zal een mens over de lange duur van zijn tijd klagen, als hij bedenkt dat zijn leven maar een handbreed is gesteld en wat voor groot werk hij te verrichten heeft? Wie weet hoe snel de zandloper van zijn leven ten einde is. Hij zal moeten denken aan de engel die zwoer bij de levende God dat er geen tijd meer zijn zal.

Coenraad Mel,predikant te Herszfeld

(”De ijdelheid der wereld”, 1753)