Het is maar een greep. De lijst van Belgische politici die zich zoon, dochter of kleinkind mogen noemen van beroemde voorgangers is nog aanzienlijk langer. Veel langer dan zo’n lijst in Nederland zou zijn bijvoorbeeld.Volgens Carl Devos, hoogleraar politicologie aan de universiteit van Gent, gaat het vooral om een Vlaams verschijnsel. In Wallonië zie je het wat minder, al is bijvoorbeeld een zoon van de Belgische Eurocommissaris Louis Michel minister in de Waalse regioregering.

„Het komt doordat de politieke situatie bij ons bijzonder complex is”, legt Devos uit. „De concurrentie tussen partijen is moordend, het gaat vaak om marges van 1 of 2 procent van de stemmen. Zonder een goed netwerk is het hier heel moeilijk de top te bereiken. Een bekende achternaam helpt dan.”

Daar komt bij dat in de Belgische politiek de partijorganisaties een veel belangrijker rol spelen dan in Nederland. „In Nederland is de fractievoorzitter de sleutelfiguur. In België draait alles om de partijvoorzitter. Die is almachtig.”

De voorzitter bepaalt of iemand carrière maakt in de politiek. En speelt daarbij het liefst op zeker door de zoon of dochter van een gelauwerde politicus hoog op de kandidatenlijst te zetten.

Wenselijk vindt Devos deze praktijk allerminst. „Het vloekt met de gedachte van democratie als niet iedereen dezelfde kans heeft om verkozen te worden. Als zonen of dochters van bekende vaders of moeders een betere uitgangspositie hebben dan anderen.”

Maar Devos verwacht niet dat er snel iets zal veranderen. „De verdediging is altijd: de zoon van een slager of bakker wordt ook vaak slager of bakker, dus waarom zou dat bij politici niet kunnen? Dat is natuurlijk waar. Je kunt geen beroepsverbod instellen in de politiek.”

Op 7 juni zijn er regionale en Europese verkiezingen in België. De kandidatenlijsten wemelen weer van de bekende familienamen. In de Vlaamse media valt er hier en daar wat voorzichtige kritiek te bespeuren, maar Devos voorziet geen omwenteling.