Vroeger werd er inderdaad veel ingestampt, maar ik ben blij dat ik dat heb meegekregen – ik kan de tafels nog steeds dromen. En mijn onderwijs kreeg ik dan misschien op het abstracte niveau, ik had gelukkig ook een onderwijzer die kon uitleggen, zodat ik ook begreep wat ik deed. Daar zit het volgens mij op vast: de man of vrouw voor de klas moet kunnen uitleggen. En laten we eerlijk zijn: dat moet je ook aangeleerd krijgen op een pabo. Dat betreft niet alleen uitleggen in de zin van aanschouwelijk maken, maar ook inzien hoe een leerling denkt, waarom die ene leerling de som niet snapt. Dan gaat een goede leerkracht zoeken naar de juiste middelen om die leerling ook te leren hoe je het goede antwoord kunt krijgen. Een abacus kan dan een prima hulpmiddel zijn.Realistisch rekenen is belangrijk, maar dan wel met kennis van zaken. De man of vrouw voor de klas is een zeer belangrijke schakel in het proces van kennisoverdracht. Als hij of zij niet in staat is om inzicht te verschaffen in de stof en niet weet hoe remediërende middelen te gebruiken, dan mislukt de beste rekenmethode. Ik denk dat hier een grote opdracht ligt voor de rekenmeesters op de pabo’s: zorg voor goede leerkrachten die goed kunnen rekenen en het ook kunnen overdragen. Dan hebben we geen truken-dozen, rekenmachines en dergelijke nodig, maar gebruiken we ten weer ons gezonde verstand.

A. van Duijvenbode

De Cotelaer 27

3772 BP Barneveld

Raketten

Citaat van de website van deze krant: „Israël heeft zaterdag-ochtend raketten afgevuurd op het zuiden van Libanon. Het land reageerde op drie raket-aanvallen vanuit het noordelijke buurland, maakte het Israëlische leger bekend.” Waarom nu weer een dergelijke insinuerende tekst? Het wordt weer zo geschreven dat Israël de zwartepiet toegespeeld krijgt. Waarom niet iets geschreven als: „Israël bestookt met raketaanvallen vanuit Libanon. Hierop werd gereageerd met tegenvuur.”

U legt telkens de nadruk op het vuur van Israël en de aanvallers worden slechts terloops genoemd en vervolgens weggelaten. U maakt stemming op deze wijze en pleegt geen eerlijke jounalistiek.

Ing. P. J. M. E. Nissen

Driehoekweg 18

7737 PB Stegeren

Verrijking

Volgens Ineke Bakker van stichting Oikos (RD 21-2) staan sociale gerechtigheid en herverdeling wereldwijd onder druk. In een hoofdredactioneel commentaar (RD 23-2) werden daarbij allerlei kanttekeningen gemaakt. Terecht, denk ik. Maar nu zou ik even aandacht willen vragen voor de situatie in ons land, en dan met name in de reformatorische wereld.

Hoe verhouden de inkomens van de managers in het onderwijs, de maatschappelijke hulpverlening, de thuiszorg en bijvoorbeeld de gehandicaptenzorg zich tot de inkomens van de werkers op de vloer? Is er voldoende toezicht? Als er bijvoorbeeld een kilometervergoeding betaald wordt aan directeuren en aan conciërges, is er dan weer een groot verschil of wordt de mogelijkheid aangegrepen om mensen met lage lonen tegemoet te komen? Wordt schoonmaakwerk voldoende betaald, of is dat een sluitpost op de begroting ? Worden er voldoende mensen in de directe zorg voor mensen met een handicap ingezet, of worden eerst de salarissen van topmanagers veiliggesteld en wordt er dan verdergekeken? Het zijn vragen die soms bij mij opborrelen. Openheid bewaart soms voor meedoen met de massa en ook voor meeklagen in het koor.

Gelukkig zijn er ook nu nog mensen die bidden met Agur: „Armoede of rijkdom geef mij niet.” Ik hoor bij hen. Het is heerlijk om niet arm te zijn en de dingen te kunnen kopen die je meent nodig te hebben en ook nog wat weg te kunnen geven. Maar het is ook heerlijk om niet zo veel geld te hebben dat je het eigenlijk zou moeten beleggen. Wat een kopzorg om verantwoord met rijkdom om te gaan.

G. J.van Kempen-Stufken

Burg. Le Coultrestraat 5

2411 EP Bodegraven

Landenkeuze

Woord en Daad vindt het een goede zaak dat Dirk Jan Koch (RD 24-2) heeft onderzocht in hoeverre de landenkeuze van ontwikkelingsorganisaties rekening houdt met de mate van armoede en het aantal organisaties die in dat land actief zijn. Het klopt dat veel ngo’s in dezelfde landen zitten. Ook Woord en Daad werkt via partnerorganisaties al 35 jaar in landen als India, Zuid-Afrika, Ethiopië, Sri Lanka, Nicaragua, Guatemala en Zambia. Het onderzoek prikkelt ons extra bij het maken van keuzes. Een voorbeeld is onze recente beslissing om in Tsjaad partners te ondersteunen waar relatief weinig hulporganisaties werken.

Een belangrijke kanttekening bij Kochs onderzoek is dat armoede steeds meer regionaliseert. Soms zijn er binnen gemiddeld minder arme landen scherpe tegenstellingen tussen rijke en arme groepen (bijvoorbeeld Colombia). Soms zijn er ook binnen landen regio’s waar relatief weinig organisaties actief zijn (bijvoorbeeld Oost-Zambia). We moeten dus niet alleen kijken naar onderbedeelde landen, maar ook naar onder-bedeelde groepen.

Bij het kiezen van landen of gebieden is het ook van belang om te kijken of je door samenwerking met andere organisaties een groter effect kunt bereiken bij armoedebestrijding. Als dat in een bepaald gebied of land niet goed mogelijk is, moet dat meegewogen worden in de beslissing om er al dan niet actief te worden.

Daarnaast verschuift de rol van Woord en Daad in sommige landen van die van financier naar adviseur en kennismakelaar. Deze verandering is in het onderzoek van Koch niet voldoende zichtbaar, terwijl ze wel cruciaal is bij de afweging om in zo’n land te blijven. Bij het maken van keuzes tellen meerdere factoren en voldoet het niet om voor een land te kiezen louter omdat het een donorwees is.

Jan Lock,

directeur Woord en Daad,

Postbus 560

4200 AN Gorinchem