De 65-jarige (pers)voorlichter heeft net geen 25 jaar bij Open Doors Nederland gewerkt. „Of misschien ook wel, als je de freelance activiteiten voor die tijd meerekent.”Jenö Sebök – dat is niet echt een Hollandse naam. „Klopt. Mijn vader komt uit Hongarije. Maar ik ben in Nederland geboren, in 1944.”

Sebök solliciteerde op zijn veertigste bij Open Doors. Een stap die hij niet zomaar zette, zegt hij in zijn woning in Putten. „Ik had vanaf mijn zestiende gevaren. Eerst bij Smit & Co, in Maassluis, daarna nog bij verschillende andere bedrijven.”

Prachtig werk, zegt hij terugblikkend. „Ik ben nogal avontuurlijk aangelegd.” Dan, zijn emoties verbergend: „Maar op mijn 36e is mijn eerste vrouw overleden. Vanwege de kinderen ben ik toen aan wal gekomen.”

Het viel nog niet zo mee om een andere baan te vinden. „Overal heb ik gesolliciteerd. Maar ook toen zaten we in een recessie. Uiteindelijk heb ik een beroepskeuzetest gedaan. Daar kwam uit dat de journalistiek wel iets voor mij was. Nooit geweten. Ik ben toen de ESJ gaan doen, die pas was opgericht. En na een tijdje ben ik bij Open Doors terechtgekomen. Stichting Kruistochten heetten we toen nog, in Nederland tenminste: internationaal was het al wel Open Doors. We waren toen overigens veel kleiner dan nu.”

Hoe heeft Sebök –lid van een confessionele gemeente binnen de Protestantse Kerk maar „evangelisch in mijn denken”– de overgang van zee naar land ervaren? „Ik heb bij Open Doors een heel mooie tijd gehad. Het grote verschil met mijn vroegere werk was toch wel dat ik voltijds bezig mocht zijn in het Koninkrijk Gods. Een voorrecht.”

Nostalgie
Het werk bij Open Doors had, zeker de eerste jaren, óók wel „iets avontuurlijks” in zich. „Minstens twee keer per jaar reisde je naar achter het IJzeren Gordijn, om Bijbels weg te brengen. Op die tijd kijk ik nogal eens met nostalgische gevoelens terug. Alle oudere collega’s doen dat trouwens. We hebben het er nog vaak over: „Weet je nog…””

De oud-Open Doorsmedewerker zou er uren over kunnen vertellen. „Een zo’n moment dat je altijd bijblijft is die keer dat we Bijbels zouden afleveren in Zalau, een stadje in Roemenië. Dat moest in het diepste geheim gebeuren. De ontvanger, een Roemeense voorganger, was ook niet ingelicht over de dag waarop we zouden komen. We hadden onze bestelbus een paar straten verderop neergezet. Bleken we bij de verkeerde kerk te zijn… Teruggelopen, maar via een omweg. Komen we bij een andere kerk in dezelfde straat. Daar staat de voorganger ons al op te wachten. „Waar bleven jullie toch? Ik had jullie tien minuten geleden al verwacht.” Hoe wist hij dat? „Tien minuten geleden zei de Heere tegen mij dat jullie er waren.” Die tien minuten hadden we precies bij de verkeerde kerk gestaan.”

Ook uit latere jaren zal Sebök zich echter gebeurtenissen blijven herinneren. „Open Doors voert, om begrijpelijke redenen, niet zo veel acties, tenminste, minder dan ik wel eens zou willen. Maar één keer hebben we een handtekeningenactie gevoerd voor Eritrea, waarbij we op de dag dat we die aan de ambassadeur wilden overhandigen een zeecontainer voor de Eritrese ambassade hadden geplaatst. Op die manier wilden we aandacht vragen voor het lot van de honderden christenen in Eritrea die in zulke containers opgesloten zitten. Eerst wilde de ambassadeur ons niet te woord staan, maar uiteindelijk heeft hij de handtekeningen toch in ontvangst genomen. Het heeft overigens niets geholpen. Op dat moment zaten er nog 1800 Eritrese christenen gevangen; inmiddels zijn dat er zo’n 3000.”

Wat gaat Sebök na vrijdag doen? „Eerst maar eens een poos niets. Maar daarna wil ik toch wel weer wat gaan schrijven en zo.”