Miss World in Nederland
Deze week heb ik besloten volgend jaar mee te doen aan de Miss World-verkiezingen. Het feit dat feministen me zullen vergelijken met nucleair afval, kan me niets schelen. Fantastisch lijkt het mij om samen met een uitgelezen selectie vrouwen geschminkt en in badpak op de catwalk te verschijnen - hoewel ik ongetwijfeld de oudste van al die jonge blommen zal zijn en mijn kansen navenant miniem. Om door een ongetwijfeld door mannen gedomineerde jury te worden gekeurd, lijkt me een verrukkelijke ervaring. Ik begrijp koningin Vasthi dan ook niet in haar weigering voor haar halfdronken Ahasveros te verschijnen, die haar aan zijn gasten wilde showen zodat ze allen haar schoonheid konden bewonderen. Daar is toch niets mis mee?
Vooralsnog heb ik het plan een streng dieet te volgen. De natuurwinkel zal een goede klant aan mij hebben. Verder wil ik een paar keer een beautyfarm bezoeken. Dan neem ik à raison van een paar honderd euro modderbaden en massages om mijn huid te optimaliseren. Niet uitgesloten is dat ik mij een liposuctie-operatie permitteer om overtollig vet te laten wegzuigen.
Misschien zal ik de plastisch chirurg moeten raadplegen om oneffenheden recht te laten trekken. Niet eens ben ik het met mensen die zeggen dat je tevreden moet zijn met datgene waarmee de natuur je heeft bedeeld. Je mag best zelf een handje helpen. Bovendien schiet mijn lengte tekort (1,80 meter is een eerste vereiste), met dien verstande dat ik op hoge hakken moet leren lopen. Al met al zal mijn deelname een dure grap worden, maar „ik ga helemaal voor” die sinds 1951 jaarlijks terugkerende parade van schoonheden.
Bovenal intrigeert het mij waar de volgende Miss World-verkiezingen zullen worden gehouden. Zal het wederom Nigeria zijn, waar het onlangs volslagen uit de hand liep en waar zij de aanleiding vormden voor hevige rellen tussen christenen en moslims, met meer dan 200 doden te betreuren? Om alsnog steun te betuigen aan al die vrouwen die in dit moslimland worden gestenigd bij al dan niet vermeend overspel?
Even goed mogelijk is dat Turkije onze bestemming wordt, omdat de nieuwe miss, Azra Akin, namens dat land heeft meegedaan. Azra Akin woont in het Overijsselse Almelo en eet in het dagelijks leven stamppot met spekjes. Ze is het topvoorbeeld van de ingeburgerde allochtoon. Maar waarom wilde zij niet namens Nederland meedoen aan de Miss World-verkiezingen? Daarvoor liet men Elise Bourgogne opdraven, eentje met zo’n Franse naam. Als Nederland dan toch voluit multicultureel is, kan toch beter de eerste de beste Turkse, Marokkaanse of Kosovaarse-met-verblijfstatus zich inschrijven voor de titel Miss World namens Nederland?
Ik popel om samen met al die missen naar Turkije te gaan. Dat is me echt een ’nachtmis’ waard. Laten we dan gemakshalve niet kiezen voor het kosmopolitische Istanbul of voor het iets minder tolerante Ankara, maar juist voor het verre Diyarbakir. Daar wonen tenminste veel Koerden in tenten. Als ik me niet vergis, worden ze door de Turken behoorlijk gediscrimineerd. Met mijn deelname aan de Miss World-verkiezingen wil ik iets bereiken. Uiteraard neem ik het graag op voor onderdrukte vrouwen, en dan het liefst in derdewereldlanden. Ongetwijfeld komen wij, missen, tot de conclusie dat Turkije nog lang niet toe is aan toetreding tot onze beschaafde Europese Unie, omdat het de Koerdische minderheid verdrukt. Gek dat er een islamitische partij in dit land aan de macht is gekomen. Ik dacht dat die Turkse vrouwen eindelijk wel eens van die hoofddoek verlost wilden worden.
We moeten trouwens oppassen dat we de verkiezingen niet weer midden in de ramadan laten vallen, want dan krijgen we dezelfde problemen als in Nigeria. En het lijkt me beter dat bepaalde progressieve Turkse journalisten niet aan het woord komen in hun kranten, want stel je voor dat de profeet opnieuw ter sprake komt en we een fatwa aan onze broek krijgen. Dan zijn alle remmen los, net als in Nigeria. Bang hoeven we daarvoor wellicht niet te zijn, want in Turkije worden de media beter aan banden gelegd dan in Nigeria.
Nee, laten we Azra Akin voorstellen die Miss-verkiezingen in Nederland te houden, waar zij tenslotte woont. We kunnen dan altijd nog eens bekijken voor wie we het daar gaan opnemen. Voor vrouwen die bij een bepaalde partij worden geweerd? Voor dakloze vrouwen die met temperaturen ver beneden nul warmte zoeken onder een luifel? Voor vrouwen die, hoewel in gelijke functie, minder verdienen dan een man? Voor vrouwen van lichte zeden die willen dat hun vakbond van prostituees op regeringsniveau een officiële partner is bij de CAO-onderhandelingen? Voor vrouwen die klagen dat een baan én de opvoeding van kinderen een ’mission impossible’ is? Of voor vrouwen die tot de allochtone groep behoren en van hun overheid krijgen opgelegd dat ze broodnodig ’ongemengde’ zwemuurtjes moeten volgen om het acculturatieproces te bespoedigen?Miss World doet me denken aan de Jodin Esther, schoon van gedaante en schoon van aangezicht. Zij werd in plaats van Vasthi gekozen en kreeg de kroon op haar hoofd. Dat bracht haar in een positie waarin zij door haar tactvolle optreden haar volk kon redden van de ondergang.
Van Esther kan de huidige Miss World ongetwijfeld iets leren. Maar vooralsnog heeft de keus van Vasthi mijn ernstige sympathie. Zij stelde op straffe van verstoting, minachting en woede tenminste een ethische waarde hoger dan het esthetisch schone.
