De jaarlijkse schade door winkeldiefstallen beloopt enorme bedragen. Dat zijn schadeposten die in eerste instantie ten laste van de eigenaar komen. In feite worden echter die winkeldiefstallen doorberekend in de prijzen. Iedere klant betaalt daaraan mee.Bij winkeldiefstal moet overigens niet alleen gedacht worden aan klanten die wat meepikken of aan inbrekers die zich een deel van de winkelvoorraad toe-eigenen. Ook het eigen personeel is lang niet altijd te vertrouwen. Dat geldt met name voor de grotere zaken: supermarkten en warenhuizen.

Het personeel heeft daar over het algemeen weinig binding met het bedrijf. Er lopen veel losse krachten rond, veelal laagbetaald. Die zien het niet als een probleem om zich af en toe iets toe te eigenen van de omvangrijke voorraden die daar liggen opgeslagen. Soms worden zelfs systematisch en op grote schaal goederen ontvreemd.

Loopt het stelende of frauderende personeelslid tegen de lamp, dan leidt dat meestal tot zijn of haar ontslag. Niet altijd wordt de politie ingeschakeld, laat staan dat de zaak voor de rechter komt.

Dat betekent dat het ontslagen personeelslid dat moeite heeft met het verschil tussen mijn en dijn, gemakkelijk in een andere winkel weer aan de slag kan. De schaarste op de arbeidsmarkt maakt dat winkelbedrijven niet al te veel eisen stellen aan nieuw personeel.

Inmiddels hebben supermarkten toestemming gekregen om een zwarte lijst aan te leggen van criminele ex-personeelsleden. Wie daar eenmaal op staat, blijft uiteraard niet zijn leven lang gebrandmerkt. Je moeten mensen de kans geven hun leven te beteren. Na vijf jaar onberispelijk gedrag wordt het frauderende personeelslid van de zwarte lijst geschrapt.

Dat zo’n zwarte lijst al niet veel langer bestaat, heeft te maken met de privacybescherming. Met een te ver doorgevoerde privacybescherming, kunnen we beter zeggen. Zo is al vaker geconstateerd dat de politie gehinderd wordt in de uitvoering van haar taak doordat de privacywetgeving dingen onmogelijk maakte die de effectiviteit en de efficiency van het politieapparaat aanzienlijk zouden vergroten.

Inmiddels is dat besef in bredere kring doorgedrongen. Cameratoezicht wordt nu op vrij grote schaal toegestaan. Supermarkten mogen straks stelend personeel gaan registreren.

Ongetwijfeld is het van groot belang dat de persoonlijke levenssfeer van mensen gerespecteerd wordt. Door de computer is het tegenwoordig mogelijk om in sneltreinvaart allerlei informatie over iemand op te diepen uit omvangrijke gegevensbestanden. Ook al zouden die gegevens allemaal correct zijn (wat niet altijd het geval is), dan nog kan men er bezwaar tegen maken dat anderen daar inzage in krijgen.

Privacybescherming betekent echter in de praktijk ook nogal eens dat iemand zijn misdragingen gemakkelijk kan camoufleren en ongestoord op het verkeerde pad door kan gaan. Dat moet natuurlijk niet.

Van openbaarheid gaat een zekere controle uit. Dat kunnen we in onze maatschappij niet missen. Anders kunnen mensen te gemakkelijk onderduiken in de anonimiteit en vandaar uit iedere keer weer hun slag slaan.