Staakt-het-vuren blijft breekbaar
De Israëlische minister-president Golda Meir moet ooit hebben gezegd: „Wij kunnen het de Arabieren vergeven dat zij onze kinderen doden. Wij kunnen het de Arabieren niet vergeven dat zij ons ertoe aanzetten hun kinderen te doden. Er komt pas vrede in dit gebied als de Arabieren meer van hun kinderen gaan houden, dan dat zij ons haten.”
In deze woorden heeft de befaamde Jodin aangegeven waar het ten diepste om gaat bij de problemen in het Midden-Oosten.Eindelijk kondigde zowel Israël als Hamas een staakt-het-vuren af. Dat stemt tot vreugde. Maar een verlate schietpartij bevestigt in feite de visie van Meir. Aanvankelijk had topman Hamdan gezegd dat Hamas de wapens niet zou neerleggen zolang Israël in Gaza zou blijven. Voor hem onverwacht kondigde toen zelfs Hamas een staakt-het-vuren af. Maar desondanks bleven Palestijnen ook na dat besluit vanuit de Gazastrook raketten afschieten op Israël.
De Israëlische oud-militair Rothschild merkte in een interview met deze krant terecht op dat het bij de tactiek van Hamas behoort burgers te gebruiken als menselijk schild. De organisatie weet dat gewonde en stervende burgers internationaal emoties en protest oproepen. Daarom verbergt de organisatie wapens in woonhuizen. Daarom slaat Hamas wapens en granaten op in scholen. Ook die tactiek vormt een onderstreping van de stelling van Golda Meir.
De Franse president Sarkozy verwoordde het gisteren in de geriefelijke Egyptische badplaats Sharm al-Sheikh zo mooi: Als de Palestijnen geen raketten meer afschieten, moet Israël de Gazastrook verlaten. De Britse premier Brown sloot zich aan bij die eis. Hij zei bovendien dat de Palestijnen moet stoppen met geweld. Maar juist in het ondanks een staakt-het-vuren blijven schieten blijkt de diepe afkeer van veel Arabieren tegen Joden. Daarmee heeft Israël al sinds 1948 te maken.
Meir doelde, sprekend over Arabieren, niet slechts op mensen uit de Gazastrook, maar op het hele Midden-Oosten. Ook de recente actie vanuit Zuid-Libanon vormt een bevestiging van haar woorden. Uit die regio begonnen een dag of tien geleden weer mensen met raketten op Israël te schieten. Hamas en Hezbollah ontkennen betrokkenheid. Maar vergeet niet, dat zij beide, gesteund door Iran en Syrië, uiteindelijk uit zijn op vernietiging van de Joodse staat.
Het bericht circuleert dat Hamas tijdens de afgelopen dagen zelfs Palestijnen publiek heeft doodgeschoten. De slachtoffers stonden te boek als spion voor Israël. Hamas zou andere Palestijnen daarom in de voeten hebben geschoten. Het is bijna te gruwelijk om waar te zijn. Is het dan een wonder dat de Israëlische actie tegen Hamas in de Gazastrook brede steun geniet van de Joodse burgers? Een recente enquête zegt dat meer dan 91 procent van de Israëliërs het ingrijpen steunt.
Indien bij een conflict betrokken partijen beloven niet meer te schieten, vormt dat reden tot blijdschap. Mensenlevens zijn kostbaar. Als Palestijnen na zulke beloften voortgaan met geweld, blijken zij onbetrouwbaar. Mogelijk houdt Hamas zich koest. Dat zijn de mensen die in de Gazastrook aan de touwtjes trekken. Maar heeft die beweging greep op haar medeburgers? Weet zij mogelijk niet altijd te voorkomen dat dezen beloften schenden en blijven schieten.
In het Midden-Oosten is sprake van diepgewortelde afkeer van het bestaan van de staat Israël. Dat maakt het van twee kanten afgekondigde staakt-het-vuren breekbaar. Er hoeft maar iets te gebeuren of de vlam slaat weer in de pan. Hamas lijkt niet eens dankbaar voor het Israëlische staakt-het-vuren. De beweging betitelt het als een grote overwinning voor de Palestijnen. Dat is werkelijk te dol. En is het nu echt uit met het via Egypte smokkelen van wapens naar Gaza?
