„Wij naderen nu het kritieke punt van de hongersnood: 6,7 miljoen Zimbabwanen zullen snel voedselhulp nodig hebben”, aldus Kevin Farrell, de belangrijkste vertegenwoordiger van het WFP in Zimbabwe. Het WFP is echter niet eens in staat om deze maand het aanvankelijke streefcijfer van 3 miljoen hulpbehoevenden van hulp te voorzien.

„Het is een extreem ernstige situatie en het wordt alleen maar erger”, zei Farrell. „We zullen de volgende maanden non-stop moeten werken om te voorkomen dat miljoenen mensen in Zimbabwe van de honger zullen sterven.”

Volgens het WFP zoeken mensen steeds wanhopiger naar methoden om aan voedsel te komen. Zo overleven sommige gezinnen op wilde vruchten, waaronder enkele giftige soorten. Er zijn nog geen doden door verhongering gemeld, maar de bevolking raakt wel steeds ernstiger ondervoed en als gevolg van de honger zijn ook bepaalde ziektes aan een opmars bezig.

De nijpende tekorten aan graan, het basisvoedsel voor de 12,5 miljoen inwoners, zijn het gevolg van enerzijds de droogte en anderzijds de chaotische aanpak van de regering, die duizenden blanke boerderijen heeft onteigend en de grond herverdeeld onder zwarte oud-strijders. Bovendien is er een verlammend gebrek aan harde valuta’s, dat ook heeft geleid tot een benzinetekort en problemen met leveranties.

Een aantal onafhankelijke groeperingen heeft geprotesteerd tegen politieke bevoordeling bij de distributie en de verkoop van het schaarse voedsel door de overheid. Mensen met een inkomen kunnen in Zimbabwe geen voedselhulp krijgen. Maar nu de inflatie aan het eind van het jaar dreigt op te lopen tot 200 procent, wordt het ook voor de Zimbabwanen met een vast inkomen zeer moeilijk om voor hun gezin in te staan. De afgelopen dertig maanden van politieke en economische onrust hebben de werkloosheid de hoogte in gejaagd. Meer dan 60 procent van de bevolking zit zonder werk, zoals de tienduizenden zwarten die door de onteigeningen van blanke boerderijen hun baan bij deze boerenbedrijven zijn kwijtgeraakt.

De hulpverlening van het WFP heeft vertraging opgelopen doordat de regering eerst overleg wilde plegen over de vraag of onafhankelijke organisaties bij de hulpverlening betrokken konden worden, en lang heeft gedebatteerd over de invoer van genetisch gemanipuleerd voedsel.

Volgens Farrell heeft het WFP sinds februari „enkele moeilijke hindernissen moeten nemen. De grootste uitdaging was ongetwijfeld om vanuit het niets hulp te organiseren bij een grote crisis in een land dat ooit voor zijn eigen behoeften kon instaan en bekendstond als de broodkorf van de streek.”