De commissie zal voortaan alleen nog beoordelen of een genezing „opmerkelijk” is, maar laat het aan de Rooms-Katholieke Kerk over om te zeggen of er sprake is van een wonder. „Je zou kunnen zeggen dat het een soort rebellie is tegen wetten waar we niets mee te maken hebben, of zouden moeten hebben”, zei Theillier. „De medische stand moet onafhankelijk zijn van de kerkelijke macht.”De Internationale Medische Commissie van Lourdes, bekend onder de Franse afkorting CMIL, werd in 1954 in het leven geroepen door het bisdom van Tarbes en Lourdes. Tot 1 december besliste de CMIL of een genezing kon gelden als ”wonder”. Per jaar bezoeken 6 miljoen bedevaartgangers de grot aan de voet van de Pyreneeën in het zuidwesten van Frankrijk, waar in 1858 Maria zou zijn verschenen aan de 14-jarige Bernadette Soubirous.

Sindsdien hebben 7000 mensen gezegd dat ze zijn genezen na het drinken van of het baden in het water van Lourdes. De Rooms-Katholieke Kerk heeft in 67 gevallen geoordeeld dat er sprake was van een wonder. De laatste keer was in 2005. Een Italiaanse vrouw werd op een brancard in de bron gelegd en liep er zelfstandig uit, kennelijk genezen van een hartkwaal en andere aandoeningen waardoor ze niet goed kon lopen en spreken.

De kerk hanteert voor het proclameren van een „wonder” zeven criteria die in 1734 door kardinaal Lambertini werden opgesteld. Het Vaticaan heeft een eigen commissie voor de toekenning van wonderen, die verantwoordelijk is voor de procedure van heiligverklaringen. Deze commissie hanteert nog steeds de criteria van Lambertini, al zijn die in de loop der tijd wel aangepast aan de nieuwe medische inzichten.

De jezuïet Peter Gumpel, lid van de commissie, nam enige afstand van de praktijken in Lourdes. „We ontkennen niet wat ze doen, maar we erkennen het niet. Onze criteria zijn veel strenger.”