Elins hart bonsde. Ze kon zich niet verroeren en ze vertrouwde haar stem niet. Haar adem vormde een pluim in de koude winterlucht. Sofia was weer aan het werk gegaan, maar stopte om op te kijken. „Wat is er, Elin?”„Niets.”

Alles.

Het is 1897. Drie Zweedse zussen lopen thuis tegen grote problemen aan nu hun ouders zijn overleden. Ze moeten naar Amerika, besluit de oudste zus. Zo begint de vijftiende roman van Lynn Austin, die vorige maand ook in Nederland werd uitgebracht.

Honderden mensen stonden in de rij om een gesigneerde versie van haar te ontvangen tijdens haar toer door Nederland.

Hoe gaat u om met uw populariteit?
„Ik ben verbaasd over het succes van mijn boeken. Ik ervaar het als Gods geschenk om te zien hoeveel mensen ik kan raken met mijn boeken.”

Is het moeilijk nederig te blijven onder zo veel succes?
„Het is een worsteling, elke keer weer. Het eerste boek dat ik schreef ging over Hizkia en zijn trots. Achteraf gezien was het goed dat ik hiermee begonnen ben. God zegende deze koning en gaf hem veel. Maar Hizkia dankte God daar niet voor. Toen kwamen er problemen en Hizkia realiseerde zich: Het is God die geeft en God die neemt. Hij besefte hoe trots hij was geweest en vernederde zichzelf voor God. Hizkia’s geschiedenis is een goede waarschuwing voor mij. Ik bid nu elke dag: „Heere, laat me niet trots worden. Ik ben het niet die de eer moet krijgen van mijn werk. Ik wil dat mijn boeken God verheerlijken. Mensen die mijn boeken lezen moeten niet zeggen: „Wat is dit goed”, maar: „Wat is God goed.””

Houdt u in gedachten dat u een christelijke boodschap wilt meegeven als u aan het schrijven bent?
„Voor ik begin met schrijven, bid ik eerst. Ik denk niet de hele tijd: Welke boodschap kan ik de lezer hier meegeven? Ik wil een goed verhaal vertellen en God deel laten zijn van dat verhaal. Hopelijk geef ik op die manier toch de boodschap mee dat mensen altijd naar God kunnen gaan met hun problemen. Dat Hij ons wil helpen en van ons wil houden.”

Hoe komt u aan het thema emigratie voor uw boek ”Eindelijk thuis”?
„Een goede vriendin vertelde mij dat haar overgrootmoeder met haar zussen naar Amerika emigreerde. Dat vond ik erg ongewoon. De meeste mensen die naar Amerika emigreerden, kwamen met hun mannen of met hun ouders. Ik vond het erg dapper van deze zussen om slechts met z’n drieën te komen. Natuurlijk verzon ik alles in het boek, het is niet hun verhaal. Maar het is wel hun dapperheid.”

Overdag is het heel lawaaiig in het vooronder en het onafgebroken stampen van de motoren dreunt door me heen. ’s Nachts kan ik de romp van het schip horen kermen als een oude man die sterft in zijn slaap. Soms word ik wakker met nachtmerries en liggend in het donker heb ik de sensatie dat het schip naar de oceaanbodem zinkt en ik zal sterven in een koud watergraf.

Austin: „Het verhaal is het verhaal van elke emigrant, waar ook vandaan. Het verhaal van een zwaar leven. De emigranten droomden van rijkdom en dachten dat iedereen rijk was in Amerika. Maar bij aankomst bleken ze hard voor hun bestaan te moeten vechten. Er was geen geld, geen kraanwater, veel ziekte en ze moesten hard werken. De meesten tenminste.”

Desondanks overkomt de zussen weinig.
„De Zweedse zusjes hadden familie in Amerika. Dat maakte het gemakkelijker voor hen. Bovendien: De Zweden deden het erg goed in Amerika. Ze werkten hard en veel Zweden hadden een eigen zaak. Ook was Zweden een rijker land dan veel andere herkomstlanden. Dat zorgde ervoor dat de Zweden wat geld hadden om mee te beginnen.”

U Bent u zelf naar Zweden geweest om de beschrijvingen van het land te kunnen maken?

„Nee. Ik heb in de bibliotheek video’s gehaald van Zweden. Ik weet: dat is niet de beste manier om je boek te schrijven. Maar het grootste deel van het boek speelt zich toch af in Amerika. Ik ben naar Wisconsin gereisd. Daar is een museum over de Zweden uit die periode. Ook in Chicago hebben ze een dergelijk museum. Er is daar zelfs nog een Zweedse wijk, met Zweedse restaurants. Ik heb natuurlijk ook het Zweedse eten uitgeprobeerd. En ik ben naar de IKEA geweest. Dat leek mij erg Zweeds. In Minneapolis heb ik een oud huis bezichtigd dat toebehoorde aan een rijke Zweedse man. Dat heb ik gebruikt als model voor het huis waar de zussen in mijn boek werkten. Een prachtig huis, met een balzaal op de derde verdieping. En Zweedse kachels in elke kamer.” Ik wilde dat ik niet de oudste zus was. Ik wilde dat iemand anders zich over mij ontfermde, en dat ik niet gedwongen was om voor de anderen te zorgen. Als ik maar niet alle beslissingen hoefde te nemen en de eerste stappen zetten en moedig zijn en dapper en vindingrijk.

Heeft u zelf zussen?

„Zeker, twee zussen. Dat inspireerde me. Van tevoren was ik een beetje bang dat mijn zussen boos op me zouden worden om hoe ik hen portretteerde. Zelf ben ik de middelste. Ik heb een beetje van onze relatie in het boek verwerkt. Mijn oudste zus voelde zich heel verantwoordelijk voor ons, zoals de oudste zus in het boek. Als ze uit school kwam pakte ze onze hand en waarschuwde wees voorzichtig. Onze jongste zus vonden wij een verwende baby, zoals de jongste in het boek.” Ze schraapte haar keel en staarde een ogenblik naar de grond. Zou ze het kunnen? Toen hief ze haar kin, keek hem weer in de ogen en begon te zingen.

Zou ik niet van harte zingen, Hem Die zozeer mij verblijft?

Want ik zie in alle dingen, niets dan Zijn genegenheid. Is de hartslag van het leven niet de liefde van de Heer?

De jongste zus komt tot bekering in het boek door het zingen van hymnes. Waarom deze insteek?

„Mijn vriendin vertelde dat de Zweden hielden van het zingen van hymnes. Het was heel normaal om met andere mensen samen te komen om te zingen. Ze herinnerde dat haar grootmoeder elke nacht voor ze naar bed ging voor haar zong. In het Zweeds. Daarom wilde ik muziek deel laten uitmaken van het boek.”

Is het moeilijk het christelijk geloof niet te oppervlakkig te schetsen in een roman?

„Ik wil dat God op de achtergrond aanwezig is in mijn boeken zonder dat ik ga preken. Ik denk niet dat lezers graag een verhaal lezen waarin gepreekt wordt. Maar als God belangrijk is in mijn leven en ik heb een relatie met Hem, dan komt dat automatisch ook naar voren in het boek. Al is het soms tussen de regels door.

Ik beschrijf mijn eigen ervaringen met God in mijn boeken. Ik heb Hem betrouwbaar bevonden en een Trooster voor hen die verdriet hebben. Mijn oudste zus stierf vijf jaar geleden. Veel te jong. Ze had zes kinderen en een aantal kleinkinderen. Ik worstelde met de vraag waarom zij moest sterven. Die worsteling werd deel van mij. Dat kwam vervolgens automatisch terug in een boek.”

De zussen zijn volgzame meisjes. Hun overkomt nauwelijks iets, terwijl er zo veel mis kon gaan. Is dat realistisch?

„Nou, een van de drie werd zwanger. Zo volgzaam is dat dus niet. En de oom in Zweden, bij wie vandaan ze moesten vluchten, dat was een slechte man. Maar je hebt gelijk, veel kwaad overkomt hen niet. Ik houd er niet van het te hard te maken in een boek. Er is al genoeg kwaad in de wereld. Het punt is: Ik houd van mijn personages, dus ik wil ook niet dat hun iets ergs overkomt. Ik denk ook dat de lezers het niet leuk vinden als ik een van hen bijvoorbeeld laat sterven. Schrijvers als Stephen King beangstigen mij. Laat hen maar al het kwaad in de wereld beschrijven. Ik wil aardiger zijn.”

Hoe belangrijk vindt u het om realistisch te schrijven?

„Je kunt een boek niet zo gecompliceerd maken als het echte leven, of het zou duizenden bladzijden dik moeten zijn. En mijn boeken zijn toch al zo dik. Ik wil dat mijn verhalen realistisch zijn. Ik houd er niet van een boek te lezen en dan te moeten bedenken: Dat zou in het echt nooit gebeurd kunnen zijn. Maar ik wil ook niet te veel slechtheid beschrijven. Lezers moeten met mijn boeken juist even aan de echte wereld kunnen ontsnappen.”

„Waarom bent u me gevolgd uit de kerk”, vroeg ze toen ze zichzelf eindelijk weer in de hand had.

„Ik zag dat u van streek was en ik had het gevoel dat u wellicht… nou ja, dat u wellicht zou proberen uzelf kwaad te doen. Het schijnt dat ik gelijk had.”

„Hoe durft u!” zei ze boos. „Ik wist niet eens wat ik ging doen, dus hoe kon u het weten?”

Hij zweeg even en zei toen zacht: „Omdat ik ook een keer geprobeerd heb een eind aan mijn leven te maken.” Hij schoof de mouw van zijn jas omhoog en tilde de boord van zijn overhemd op om een gekarteld, glanzend lidteken op zijn pols te onthullen.

Waarom worstelen zo veel mensen in uw boeken met hun verleden?

„Misschien door mijn achtergrond, mijn studie psychologie. Het verleden lijkt voor veel mensen een obstakel te zijn. Zelf heb ik geleerd van mijn verleden en het heeft me tot een sterker persoon gemaakt. Sommige mensen komen echter muurvast te zitten.

Ik hoop in mijn boeken te laten zien dat God van ieders problemen afweet, wat voor problemen dat ook zijn. God is een God van verlossing, in Jezus. Ik wil dat dat de boodschap is in mijn boeken, ook al is het dan tussen de regels door.”