Ds. Roos sprak over de praktijk van het ambtelijk huisbezoek en besteedde daarin aandacht aan de Bijbelse fundering, de historische ontwikkelingen van het huisbezoek en aan de ambtsdrager zelf. Daarnaast gaf hij praktische aanwijzingen voor de gespreksstof op het huisbezoek.„In het paradijs was God de eerste die bij Adam en Eva op huisbezoek kwam”, aldus ds. Roos. „Zo doet Hij nog en Hij gebruikt ons daarvoor.” Daarbij wees de emeritus predikant op Ezechiël 34, waar de Heere zegt dat Hij het verlorene zal zoeken, het weggedrevene zal wederbrengen, het gebrokene zal verbinden en het kranke zal sterken. Daartegenover zal Hij het vette en het sterke verdelgen en ze weiden met oordeel.

„Hebben wij als ambtsdragers die aandacht voor de gemeente?” vroeg ds. Roos. „Kennen wij onze gemeente zoals de Goede Herder Zijn schapen bij name kent?”

Bijbelkennis
Huisbezoek is volgens ds. Roos mede voortgekomen uit de biechtpraktijk van Rome. „Daarin lag de zorg voor de enkeling. Dat is echter ontaard doordat de priester diep binnendrong in het privéleven en optrad als rechter die kon vergeven of een boete opleggen.” Ook binnen het piëtisme was men bezorgd om de enkeling. In dat verband wees ds. Roos op de niet-kerkelijk gestructureerde vorming van conventikels.

„Onder de gereformeerden, in de tijd van Calvijn, is een praktijk van huisbezoek ontstaan in relatie tot het Heilig Avondmaal”, zei hij. De lijn doortrekkend naar de praktijk van vandaag, constateerde ds. Roos voor zichzelf dat hij er eigenlijk weinig van terecht heeft gebracht. „Je worstelt zo vaak met jezelf”, zei hij. „Heb acht op uzelf en op de leer; volhardt daarin; want dat doende zult gij uzelf behouden en die u horen.”

Acht hebben op de leer veronderstelt Bijbelkennis. Volgens ds. Roos is Bijbelkennis in onze tijd betrekkelijk gering. „Ook voor ambtsdragers zou het goed zijn catechese te volgen”, zei hij. Een ambtsdrager moet volgens ds. Roos zijn gemeente kennen.

Kijkend naar het verleden stelde hij vast dat er toen sprake was van persoonlijkheden in de kerkenraad. Volgens hem zijn die uitstraling en geestelijke kracht vandaag de dag minder. „De invloeden van Gods Geest zijn afgenomen.”

„De prediking is minder leerrede geworden. De Bron is er wel, maar hebben wij een levende relatie met de Bron?” De remedie is volgens ds. Roos: zich te oefenen in zelfonderzoek, gebed en studie en meditatie.

Vleugellam
De emeritus predikant pleit ervoor het huisbezoek met Schriftlezing te beginnen. „In het gesprek kan worden aangesloten bij de preek van afgelopen zondag, of bepaalde thema’s zoals opvoeding, huwelijk en internet kunnen worden besproken.”

Ook het gesprek over koetjes en kalfjes kwam ter sprake. Volgens ds. Roos mag daar „betrekkelijke aandacht” voor zijn. „Stel wel alles in het licht van Gods Woord en maak geen verkeerde indeling; dat de arts er voor de lichamelijke kant is, de therapeut voor de psychische, de maatschappelijk werker voor het stoffelijke en de pastor voor de geestelijke kant van ons bestaan. Maak wel onderscheid in geloofs- en levensvragen.”

Ds. Roos waarschuwde ook tegen het beoordelen van iemands geestelijke staat. „Wees geen keurmeester maar een herder. Gebruik geen meetlat maar wees een wegwijzer.”

Ten slotte zei hij te vrezen dat het lijkt dat het pastoraat vleugellam is vanwege een gebrek aan openheid en vertrouwen naar de ambtsdragers en de gemeente toe.

„Denk aan de jonge predikanten”, zei emeritus predikant en voorzitter van de vergadering ds. M. C. Tanis. „Er wordt in de consistorie weinig ingehaakt op de prediking. Dat was vroeger wel anders.”