Dat zegt dr. J. P. van Iersel, rooms-katholiek CDA-Kamerlid van 1979 tot 1994. Hij sloot zich begin jaren tachtig aan bij het Interkerkelijk Comité Tweezijdige Ontwapening (ICTO), omdat Nederland zich bij een eenzijdige ontwapening, zoals het IKV voorstond, volledig buiten de NAVO en de andere Europese partners in het bondgenootschap zou plaatsen.„Ik voelde me thuis bij het ICTO omdat dat juist uitging van de buitenlandse politieke realiteit. De wereld werd gepolariseerd op vooral het militaire vlak. De kruisraketten die de NAVO wilde stationeren, waren een antwoord op de nucleaire inspanning van de Russen. De wapens hadden niet meer dan een politieke betekenis.”

Bij een botsing tussen twee nucleaire wereldmachten moet de één volgens het oud-Kamerlid nooit groter worden dan de ander. „Als het ene land meer of geavanceerdere kernwapens heeft, kan het politieke druk uitoefenen op het andere land. Dat zou niet goed zijn voor de stabiliteit in de toenmalige internationale politiek.”

Van Iersel vindt niet dat daardoor de wapenwedloop in stand werd gehouden. „Een van de redenen dat de Sovjet-Unie uiteindelijk sneuvelde, is dat ze de wedloop niet kon volhouden. Het was een politiek gevecht tussen de vrije democratische wereld en een militaire dictatuur.”

De CDA’er herinnert zich 29 oktober 1983 nog goed. „Niet alleen het Malieveld, maar ook alle straten in de Haagse binnenstad stroomden vol. Dat kon ik vanuit mijn huiskamer zien. Ik ben voor de aardigheid eens tegen de stroom in gelopen. Ik kwam bekenden tegen van wie ik me oprecht afvroeg waarom ze ertussen liepen. Niet gehinderd door enig realisme scandeerden ze: „Het moet maar eens afgelopen zijn met die wapens.” Ze hadden eigenlijk geen idee waar ze het over hadden.”