Voor Suleimans vertrek werd de Noord-Libanese havenstad Tripoli opgeschrikt door een zware bomaanslag. Daardoor kwamen zeker achttien mensen om het leven en vielen 45 gewonden. De ontploffing vond plaats op een busstation in het drukke zakendistrict van de stad, naast een bus waarin ook militairen zaten. Onder de doden zijn zeker tien militairen.Tripoli is het toneel van sektarisch geweld tussen soennitische moslims en alawieten, een afsplitsing van het sjiisme. Vorige maand kwamen tientallen mensen om bij gevechten tussen strijders van beide partijen. De soennieten kiezen partij voor de anti–Syrische meerderheid in het parlement. De alawieten staan achter de pro–Syrische en pro–Iraanse beweging Hezbollah.

Hezbollah en de aanhangers van de pro–westerse premier Fouad Siniora kwamen in mei de vorming van een coalitie overeen na de hevigste gevechten in de Libanese hoofdstad Beiroet sinds het eind van de burgeroorlog in 1990. Aan de meeste eisen van Hezbollah werd daarbij voldaan. Het akkoord maakte de weg vrij voor een nationale regering die er zonder instemming van Damascus niet was gekomen.

De Libanese parlementsvoorzitter Nabih Berri zei woensdag dat de aanslag in Tripoli, waarvoor de verantwoordelijkheid nog niet is opgeëist, waarschijnlijk bedoeld is om te voorkomen dat de relaties tussen Libanon en Syrië beter worden.

Boven aan de agenda van Suleiman en Assad prijkt het aangaan van diplomatieke relaties. Dat zou voor het eerst zijn, sinds beide mediterrane landen ruim zestig jaar geleden onafhankelijk van Frankrijk werden.

Syrië bezette Libanon van midden jaren zeventig tot 2005. Toen moest het Syrische leger vertrekken na massale volksprotesten en internationale druk die volgden op de moord op oud–premier Rafik al–Hariri. Veel Libanezen verdenken Syrië ervan achter deze aanslag te hebben gezeten.

Daarna verslechterden de relaties tussen de landen. In Libanon kwam een prowesterse regering onder leiding van Siniora aan de macht, die zich fel keerde tegen de voormalige bezetter. Een reeks van aanslagen op anti–Syrische politici en journalisten wakkerde de negatieve gevoelens jegens het regime in Damascus verder aan.