Woensdag kondigde Olmert dan toch -zij het indirect- zijn vertrek aan. In september worden binnen zijn Kadimapartij verkiezingen om het partijleiderschap gehouden. De voormalige burgemeester van Jeruzalem liet weten dat hij zich niet kandidaat zal stellen voor die interne machtsstrijd, hetgeen feitelijk het einde van zijn premierschap betekent.Heeft Ehud Olmert plotseling zijn politieke vechtlust laten varen? Het lijkt erop dat de Israëlische premier gebogen heeft voor datgene wat voor elke politicus de ultieme reden is om op te geven: de overtuiging dat je niet meer kunt winnen.

In toenemende mate oefenden leden van zijn eigen coalitieregering druk op hem uit om af te treden. En gaandeweg werd ook duidelijk dat hij geen kans maakte om de strijd om het leiderschap van Kadima in zijn voordeel te beslissen.

Na de interne verkiezingen zal Olmert aftreden als partijleider om vervolgens een zakenkabinet te leiden tot zijn opvolger een nieuwe coalitie heeft gevormd. Mocht de nieuwe Kadimaleider er niet in slagen een nieuwe regering te vormen, dan zullen vervroegde verkiezingen volgen. Daar zit Kadima niet op te wachten, uit angst dat de rechtse Likud een politieke comeback zal maken met veteraan Benjamin Netanyahu als premier. Met alle gevolgen voor het vredesproces in het Midden-Oosten van dien.

Hoewel zijn politieke dagen geteld zijn, bleef Ehud Olmert woensdagavond onverdeeld optimistisch. In een televisietoespraak tot het Israëlische volk benadrukte de geplaagde premier dat vrede met de Palestijnen dichterbij is dan ooit. Tot zijn laatste dag als leider van het land zal hij streven naar een vredesakkoord.

Dat lijkt een beetje op de stellige bewering van een andere politiek leider wiens dagen eveneens zijn geteld. De Amerikaanse president George Bush houdt ook nog altijd stug vol dat er voor het einde van zijn ambtsperiode -eind dit jaar- een vredesverdrag tussen Israël en de Palestijnen op tafel zal liggen.

De geschiedenis heeft echter laten zien dat er een sterke politiek leider voor nodig is om vrede te sluiten. Ehud Olmert mag dan een meesteroverlever zijn, een sterke leider is hij nooit geweest. Noodgedwongen nam hij na de beroerte van Ariel Sharon het roer over. Maar zeker na zijn optreden in de Libanonoorlog van twee jaar geleden brokkelden zijn aanzien en gezag met de dag af.

Israël is een land dat zich geen zwakke leiders kan veroorloven. Zeker niet in deze tijd, waarin het zich geconfronteerd ziet met een radicale Hamasbuurman in de Gazastrook, een volledig herbewapende Hezbollah aan de noordgrens met Libanon en de dreiging-op-afstand van de Islamitische Republiek Iran.