Behalve alle discussies over de hoogte van de prijs die Israël voor de twee dode militairen heeft betaald, legde de omstreden uitwisseling nog een ander aspect bloot. Pijnlijk werd het verschil in waardigheid duidelijk die beide partijen in deze kwestie betoonden. Geheel tegen de verwachting in was dat overigens niet.In Israël overheerste respect. Niet alleen in de manier waarop met de stoffelijke resten van Libanese en Palestijnse strijders werd omgesprongen. Maar ook in de waardige wijze waarop het land zijn gevallen militairen begroef en eerde.

De meest beruchte vrijgelaten gevangene, Samir Kantar, kreeg een eerlijk proces en behaalde in de gevangenis een graad in de sociale wetenschappen. Kantar vermoordde in 1979 de Israëliër Danny Haran voor de ogen van zijn vier jaar oude dochtertje. Daarna verpletterde hij de schedel van het meisje op de rotsen. De weduwe van Danny had premier Olmert uitdrukkelijk gevraagd haar gevoelens niet te betrekken in de overwegingen met betrekking tot de gevangenenruil.

Dezelfde Kantar werd woensdag met alle egards in Libanon onthaald. De rode loper werd -letterlijk- voor hem en zijn vrijgelaten medestrijders uitgerold. De president, de premier en de voorzitter van het parlement verwelkomden het moorddadige vijftal op de luchthaven van Beiroet en riepen een nationale feestdag uit. ”Samir Kantar is het geweten van Libanon, Palestina en de Arabische natie” stond op een spandoek te lezen. Een nietsontziende kindermoordenaar die model staat voor het diepste wezen van een land. Een aardig staaltje van zelfkennis.

Hezbollahleider Hassan Nasrallah deed er -eveneens geheel volgens de verwachting- nog een schepje bovenop. „Joden zijn de kleinkinderen van apen en varkens”, wist hij te melden. Om er vervolgens nog een omvangrijke tirade aan toe te voegen. Tegelijkertijd zette hij de toon voor de toekomst, door te verklaren dat de strijd tegen Israël nog lang niet voorbij is.

Hezbollah heeft helaas reden genoeg om hoog van de toren te blazen. Ondanks de verliezen die de beweging in 2006 leed tijdens de oorlog met Israël, is het wapenarsenaal weer ruimschoots op het niveau van twee jaar geleden. Op politiek terrein wist Hezbollah zich van vetorecht in het Libanese parlement te verzekeren. En deze week kreeg de organisatie Samir Kantar terug, een jarenlang nagestreefd doel.

Desondanks leed Hezbollah deze week een ernstig verlies. Voor de ogen van de hele wereld toonde de beweging haar ware gezicht. Twee jaar lang liet Hezbollah de families van Goldwasser en Regev in ongewisheid over het lot van hun dierbaren. Terwijl zij eindelijk konden rouwen om de dood van deze twee jongemannen, stortten Beiroet en Gaza zich in het feestgedruis.

Moord, wreedheid en terreur werden tot deugd verheven, zelfs tot het geweten van een land gerekend. Overigens was ook dat niet geheel tegen de verwachting in.