De 51-jarige predikant zegt vervuld te zijn met dankbaarheid als hij de afgelopen 25 jaar overziet. „Dat de Heere mij heeft willen gebruiken, is alleen genade. In eigen kracht kan het niet. Dat heb ik duidelijk ervaren.”Wim Wüllschleger, „een afstammeling van een Zwitserse huursoldaat die in Nederland verzeild raakte”, was 19 jaar toen hij onder een preek van ds. J. Westerink „op de knieën werd gebracht. Het was zo wonderlijk: het behaagde God mij onder die preek te verbrijzelen door de liefde van Christus. Ik loop er niet graag mee te koop, maar we mogen het werk van de Heere ook niet verzwijgen.”

Door onder andere het lezen van Spurgeons boekje ”Rondom de enge poort” werd hij geleid tot de kennis van het kruis van Christus. „Het was een hele levensverandering. Het was met recht: „Het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden.””

Oase
De predikant noemt het opmerkelijk dat hij kort daarna de drang voelde om predikant te worden. In zijn jonge jaren was er al wel het verlangen, maar het werd door hemzelf altijd onderdrukt. „Als dominee moet je immers bekeerd zijn.” Nu echter kwam het verlangen „met veel kracht van Boven” terug.

De toekomstplannen van de 19-jarige pabostudent wijzigden. Hij meldde zich „biddend” aan bij het curatorium van de Theologische Universiteit te Apeldoorn.

Hij werd aangenomen. Met „veel elan en liefde” begon hij aan de studie in Apeldoorn. Dat viel echter tegen. „Ik dacht een oase te betreden; het was zo anders.”

De reden? De predikant steekt de hand in eigen boezem: „Mijn eerste liefde bekoelde, ik raakte steeds verder bij de Heere vandaan. Ik was meer gefocust op mezelf dan op de Heere en Zijn Woord.”

Worsteling
In 1983 deed hij intrede in het Friese Siegerswoude. In die eerste jaren ging „alles op z’n kop.” De predikant „lag overhoop” met zichzelf en met het ambt. „Mijn roepingsbesef was verzwakt. Je gaat je afvragen: „Ik wilde wel dominee worden, maar wil de Heere dat?””

Hoe dat kwam? „Ik weet het niet. Ik had slechts een besef dat ik niet functioneerde zoals het moest. Vooral ook als ik mezelf vergeleek met anderen. Misschien een stuk geestelijke onervarenheid?”

Op een gegeven moment raakte de jonge predikant overspannen. „Het maken van preken werd een ware worsteling. Ik kon in die tijd zelfs niet meer bidden. Zie dan maar eens een preek klaar te krijgen.”

Een halfjaar lang ging hij niet meer voor. „Het is toch een goede tijd geworden. Ik heb ervaren wat Hosea schrijft: „Ik zal haar lokken, en zal haar voeren in de woestijn; en Ik zal naar haar hart spreken.” Hij is ervan overtuigd dat dit Gods manier was om hem iets bij te brengen. „Zijn weg is volmaakt.” Echter: „De littekens blijven.”

Dynamiek
Na Siegerswoude diende ds. Wüllschleger vanaf 1993 de Free Reformed Church te Langley (Canada). „Het was goed om een nieuwe start te maken”, zegt hij achteraf.

Sinds vorig jaar is hij verbonden aan de christelijke gereformeerde kerk van Zeewolde. Drie kinderen bleven achter in Canada. Vanaf het begin klikte het in de gemeente, zo ervaart hij. De gemeente is een „boeiende samenstelling van mensen.” „We hebben in Zeewolde geen gereformeerde gemeente of Gereformeerde Bondsgemeente. Mensen die een Schriftuurlijk bevindelijke prediking zoeken, komen vaak bij ons terecht. Het geeft een beetje dynamiek in de gemeente.”

Variëteit is boeiend en mag er zijn, vindt de predikant. Van strijd en polemiek houdt hij niet. „Ik ben er meer op uit om partijen bij elkaar te brengen.”

Als ”samenbinder” wil hij ook in zijn kerkverband staan: „Ik wil predikant zijn voor heel het kerkverband. Het is soms een verzoeking om je binnen de Christelijke Gereformeerde Kerken aan te sluiten bij een bepaalde groep. Dat doe ik bewust niet. Het is mijn begeerte het geheel van onze kerken te dienen.”