Verwondering over Gods genade, dat is wat na 25 jaar overblijft, zegt prof. Hofman, hoogleraar Nieuwe Testament aan de Theologische Universiteit Apeldoorn van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Aarzelt dan wat. „Kan ik dat echt bij mezelf zien? Ja, dat geloof ik wel. Verwondering over Gods genade.”De wieg van Teunis Martinus Hofman (55) stond in Sliedrecht, in de Alblasserwaard - waar ook zijn voorgeslacht generaties lang woonde. In kerkelijk opzicht komen in hem „eigenlijk twee stromingen” samen, zegt hij. „Van moeders kant waren overgrootvader en grootvader al christelijk gereformeerd. Van vaders kant was ds. Hermanus Hofman, van de Plantagekerk in Schiedam, mijn oom.”

Ds. H. Hofman - hij bewaart goede herinneringen aan hem. „Ik heb hem goed gekend. Hij kwam ook uit Sliedrecht; zijn zoon was net zo oud als ik. Zo iemand stempelt je leven. Altijd weer werd ik getroffen door zijn grote bewogenheid met het geheel van de kerk, met land en volk ook. En door zijn geweldig rijke Christusprediking.”

Banden en verdrukkingen
De eerste gemeente die ds. T. M. Hofman na zijn opleiding -een jaar in Utrecht, vervolgens in Apeldoorn- diende, was Ouderkerk aan de Amstel. „Een trouwe gemeente”, blikt hij terug. „Voor mij is het een heel goede leerschool geweest, ook omdat er in de kerkenraad geestelijk kader zat.”

Hij stond er van 1983 tot 1991. Toen nam hij het beroep aan naar Rijnsburg. „Rijnsburg”, zegt de christelijke gereformeerde hoogleraar, „het is een heel bewogen periode geweest in mijn leven. Ik wist dat ik weg moest uit Ouderkerk, naar Rijnsburg. Maar steeds kwamen de woorden van Paulus uit het boek Handelingen in mijn gedachten, dat mij banden en verdrukkingen aanstaande waren.”

Toen hij daarover sprak met een collega, zei deze: „Ze staan in Rijnsburg niet met stenen klaar, hoor!” Prof. Hofman: „Ik zei: Dát zeg ik ook niet. Maar ik weet wel dat er iets gaat gebeuren. En ik woonde er nog geen week, of ik voelde me niet lekker worden. Al snel bleek dat het een vorm van leukemie was.”

En toch, zegt hij, „tegen een van de ouderlingen heb ik in die tijd gezegd: Ik zal door ’s vijands zwaard niet sterven. En nu leef ik nóg, al is de ziekte nooit weggegaan. Ik gebruik nog steeds medicatie.”

Hoogleraar
In januari 1992 werd ds. Hofman verbonden aan de christelijke gereformeerde kerk te Rijnsburg. Drie jaar later benoemde de generale synode van Zierikzee de predikant -die in 1994 slaagde voor zijn doctoraal examen (oude stijl)- tot universitair hoofddocent aan de TUA.

Zijn benoeming, als opvolger van prof. dr. J. de Vuyst, was eigenlijk voor iedereen een verrassing. Omdat de synode er niet in slaagde een keuze te maken uit een van de gestelde kandidaten, viel op zeker moment de naam van drs. Hofman, een van de afgevaardigden. En hij werd gekozen. Een aanwezige predikant noemde het destijds „treffend” dat synodepreses ds. M. C. Tanis juist die morgen uit 1 Samuël 16 had voorgelezen, waar het gaat over David die tot koning wordt gezalfd. „Aan David had niemand gedacht. En ook ds. Hofman kwam vanuit een synodevoorstel plotseling tevoorschijn.”

De hoogleraar glimlacht als hij nog eens aan de gebeurtenissen wordt herinnerd. „Dit zijn wonderlijke dingen, ja.”

In 1996 nam ds. Hofman afscheid van Rijnsburg, om in Apeldoorn aan de slag te gaan. Op 3 september 1997 sprak hij zijn oratie uit als hoogleraar Nieuwe Testament. Enkele maanden eerder was hij gepromoveerd op de dissertatie ”Eenich Achterdenken. Spanning tussen Kerk en Staat in het gewest Holland tussen 1570 en 1620”.

Had hij achteraf niet liever een nieuwtestamentisch onderwerp bestudeerd? „Ik heb hier nooit spijt van gehad. Mensen vragen inderdaad wel eens: „Wat moet je hier nu mee?” Maar moet je eens kijken wat er momenteel te doen is over de verhouding kerk en staat!”

Den Haag
Bij het verschijnen van zijn proefschrift gaf dr. Hofman in een interview aan dat de kerk, in navolging van de gereformeerde vaderen, politiek Den Haag weer zou moeten gaan platlopen. „Laat de kerk haar roeping weer verstaan.”

Hij staat daar nog altijd achter, zegt hij. „We hebben misschien wel eens te veel gezwegen. Heel veel, op het terrein van de economie, op het terrein van Gods goede schepping, hebben we overgelaten aan de liberalen. Terwijl daar juist vanuit de Bijbel zo veel over te zeggen valt. Soms schaam ik me daar wel eens voor. Ik denk ook dat we wel eens te weinig beseffen dat de Bijbel niet alleen spreekt over een nieuwe hemel, maar ook over een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid woont.”

Als hoogleraar Nieuwe Testament zegt prof. Hofman onder de indruk te zijn geraakt van „de eenheid van de Schrift. Van Oude en Nieuwe Testament.”

Ook over de Synode van Dordrecht publiceerde hij, over Arminius en Gomarus, over remonstranten en contraremonstranten. „Ik heb er heel wat over op de plank staan.”

Verschijnt er nog eens een boek van zijn hand over deze thematiek, die met het verschijnen van het proefschrift van TUA-medewerker dr. W. A. den Boer over de theologie van Arminius weer behoorlijk in de belangstelling is komen te staan? Prof. Hofman: „Ik hoop dat ik de kracht krijg om te doen wat ik mag doen, wat de Heere me gééft dat ik mag doen. En verder weet ik niets. Mijn tijden zijn in Gods hand.”