Samenwerken
Nederland heeft een uitgebreid systeem van sociale voorzieningen. Toch zullen er altijd mensen zijn die gebruikmaken van liefdadigheid. Bijvoorbeeld omdat de overheid hen niet kan helpen of omdat ze niet door de overheid geholpen willen worden. In elke samenleving vind je rafelranden, hoe goed je haar ook organiseert. Van oudsher zijn er organisaties die mensen helpen die zich in deze rafelranden bevinden. Kijk maar naar het Leger des Heils en het charitatieve werk dat de kerken verrichten.
De voedselbanken passen in deze traditie. Kennelijk vervullen ze een functie.Ik zie ze als een uiting van gezonde, hedendaagse maatschappelijke betrokkenheid. Daarnaast is het ook een prima initiatief om verspilling van voedsel tegen te gaan.
Waar ik wel voor ga liggen is de opvatting dat een voedselbank de oplossing is voor problemen. Een tas met boodschappen kan nooit de oplossing zijn voor bijvoorbeeld schuldenproblematiek. Zoiets kan eventjes de druk van de ketel halen, maar meer ook niet.
Het sociaal minimum in Nederland is voldoende om voedsel van te kopen. Het is geen vetpot, maar mensen lijden ook geen honger. Zeker niet als ze gebruikmaken van de inkomensondersteunende regelingen van de overheid. Inkomensondersteuning zoals bijvoorbeeld huursubsidie, zorgtoeslag of de langdurigheidstoeslag voor mensen die al jarenlang een laag inkomen hebben. Een laag inkomen is volgens mij niet altijd de reden waarom mensen niet kunnen rondkomen. Wanneer zij niet kunnen rondkomen zijn er vaak andere factoren in het spel. De belangrijkste zijn: problematische schulden, het niet gebruikmaken van regelingen en voorzieningen, het niet goed kunnen omgaan met geld - en last but not least: geen werk. Om klanten van voedselbanken echt te helpen zou je daar iets aan moeten doen; ze helpen hun leven weer op poten te zetten.
In plaats van de strijd aan te binden met voedselbanken, wil ik met de voedselbanken samenwerken om mensen te bereiken die ik anders niet kan bereiken. Mijn aanpak is erop gericht voedselbanken als vindplaatsen te gebruiken om mensen beter en doeltreffender hulp te bieden. Daarom heb ik aan gemeenten gevraagd contact op te nemen met de voedselbank binnen hun gemeentegrenzen, om vervolgens samen te bekijken hoe de mensen die hulp heel hard nodig hebben het beste geholpen kunnen worden. Wissel gegevens uit. Informeer mensen over hun rechten. Help ze bij het aanvragen van hulp. Vul formulieren in voor inkomenssteun. Meld ze aan bij de schuldhulpverlening. Zo wordt niet alleen de dagelijkse nood gelenigd, maar krijgen mensen ook (een beter) toekomstperspectief.
Dit vraagt commitment van beide partijen. Voedselbanken moeten over hun argwaan of schroom tegenover gemeenten heen stappen en informatie delen over hun klanten. Gemeenteambtenaren moeten uit hun kantoren komen. Ze moeten de straat op en de mensen die echt hulp nodig hebben (op)zoeken en niet langer afwachten tot iemand zich uit zichzelf meldt. Ik ben ervan overtuigd dat op deze manier het succes van de voedselbank alleen maar groter wordt.
Ahmed Aboutaleb
Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
