Een bittere nederlaag voor de Democratische politica, want de Clintons weten eigenlijk niet wat verliezen is.Tot nu toe hebben Hillary en haar man Bill elke tegenslag weten om te zetten in winst. Zelfs de onthullingen over de schuinsmarcheerderij van Bill Clinton wisten de toenmalige president en zijn vrouw te verzilveren. Tijdens het onderzoek naar Clintongate waren er minstens zo veel blijken van aanhankelijkheid jegens de president als van protest tegen hem. En Hillary oogstte nationale bewondering en steun omdat ze haar ontrouwe echtgenoot trouw bleef.

Iedereen zal ook erkennen dat Hillary in de achterliggende maanden werkelijk alles uit de kast heeft gehaald om te winnen. Haar inzet was tomeloos. Ze draaide er de hand niet voor om dagelijkse zeven, acht spreekbeurten te vervullen. Als het uit tactisch oogpunt nodig was, pinkte ze een traan weg, waardoor haar kille imago werd bijgesteld. Ze was er niet vies van om met modder naar Obama te gooien. En indien het uitkwam, vertelde ze ook een leugentje, zoals met betrekking tot haar bezoek aan Bosnië.

Onvoorstelbaar was ook haar optimisme en doorzettingsvermogen. Terwijl iedereen allang besefte dat het pleit beslecht was omdat Obama een absolute voorsprong had, ging Hillary door. Ze vocht tot het bittere einde en tegen beter weten in.

Met die volharding heeft ze haar partij echter geen dienst bewezen. Het langdurige gevecht om de nominatie heeft de Democratische Partij diep verdeeld. Het is daarom maar de vraag of die breuken voldoende geheeld zijn als komend najaar de verkiezingsstrijd tussen de Republikein McCain en Obama losbarst.

In ieder geval zal McCain Clinton dankbaar zijn dat ze zo lang heeft volgehouden. Hij had alle tijd om zijn eigen campagne voor de presidentsverkiezingen goed voor te bereiden zonder dat hij de handschoen op moest nemen tegen een Democratische tegenstrever.

Bovendien had hij alle tijd om de zwakke plekken van de aanstaande Democratische kandidaat te observeren en daarvoor een aanvalsplan te ontwerpen.

Nu het Obama is geworden weet McCain wat hem te doen staat: de Afro-Amerikaan voortdurend attaqueren vanwege zijn onervarenheid; vragen wat de Democraat uit Illinois bedoelt met ”verandering” en handig gebruikmaken van de reserve die er bij veel Amerikanen bestaat tegen een niet-blanke presidentskandidaat.

Voor Obama zijn dat inderdaad lastige punten. Zeker zijn niet-blanke achtergrond zal hem parten kunnen spelen. Daarbij komt dat hij met zijn liberale ideeën omtrent ethische vragen bij meer conservatieve en bij evangelicale Amerikanen niet veel steun verwerft. Recent is de vooraanstaande rooms-katholieke jurist Kmiec de communie geweigerd omdat hij zich openlijk voor Obama uitsprak. Dat illustreert het verzet tegen het prochoicestandpunt van Obama.

Voordat de Democratische kandidaat zich echter kan richten op de weifelende keizers buiten zijn partij, zal hij eerst de eenheid in het eigen kamp moeten herstellen.

Daarvoor zou het handig kunnen zijn om zijn uitgeschakelde rivale Hillary te vragen als vicepresidente. Wellicht dat hij daarmee fors winst boekt in de maanden voorafgaand aan de verkiezingen. Maar daarna, gesteld dat hij tot president wordt verkozen, begint het gevecht pas goed, in het Witte Huis. Want Hillary zal winnen.