„Veel mensen vragen zich dat af, omdat zij weinig over deze partij weten”, zegt Brandon Arnold van het Libertijns georiënteerde Cato Onderzoeksinstituut in Washington. De vraag is waarin de Libertijnen zich onderscheiden van de twee grote partijen, de Republikeinen of de Democraten. Libertijnen zijn voor een minimale overheid. Zo min mogelijk overheidsbemoeienis dus, en zij zijn daarin veel radicaler dan de Republikeinen, benadrukt Arnold. Ook op fiscaal gebied hellen zij over naar de Republikeinen.„Sommige Libertijnen willen zelfs helemáál geen overheid en willen ook geen belastingen heffen. Hoe je dan nog een openbaar bestuur wilt creëren, is mij onduidelijk”, zegt Arnold. In deze zin zijn Libertijnen dus vaak radicaler dan Republikeinen, maar in andere opzichten juist niet. „Libertijnen menen dat een overheid als die al bestaat zich vrijwel nergens mee moet bemoeien, vooral niet met morele kwesties zoals abortus of het homohuwelijk. Hierin gaan zij dus verder dan veel Democraten”, meent Arnold.

Het is volgens hem nogal voorbarig om te verwachten dat Barr op de rechter- of conservatieve vleugel een gevaar vormt voor John McCain, zoals Ralph Nader van de Groene (milieu-) Partij op links geen gevaar zou vormen voor de Democratische presidentskandidaat in spe Barack Obama of Hillary Clinton. Toch valt niet te ontkennen dat de Libertijnse Partij een Republikeinse oorsprong heeft. Ontevreden over het afkondigen van een brede prijsstop en over het besluit van Republikeins president Richard Nixon om de gouden standaard (voor de Amerikaanse dollar) te verlaten, richtte een groep van vooral ontevreden Republikeinen in december 1971 de Libertijnse Partij op.

Volgens de oprichters waren beide grote partijen „te ver afgeweken van de doelstellingen die de Founding Fathers (politieke grondleggers van Amerika, red.) voor ogen stond”, aldus de oprichtingsverklaring. Sinds hun oprichting hebben de Libertijnen lokaal en regionaal enig succes gehad, maar zij waren kansloos in presidentsverkiezingen. Volgens Bob Barr heeft hij dit jaar echter „een reële kans.” Er zijn weinig politieke analisten die dat geloven. In de opiniepeilingen zijn de Libertijnen namelijk in geen velden of wegen te bekennen.

Wil Barr een kans maken, dan moet hij hard werken. De Libertijnen staan pas in 29 van de 50 Amerikaanse staten geregistreerd voor wat betreft de presidentsverkiezingen. En meedoen is niet alleen een kwestie van registreren, maar ook van organiseren, adverteren en werven. Dat kost handenvol geld en daarin blijven de Libertijnen ver en ver achter bij de grote partijen. Ondanks deze duidelijke handicaps wordt de Libertijnse Partij beschouwd als de grootste onder de kleine partijen, hoewel de Groene Partij die status ook opeist.

Verder heeft de Amerikaanse kiezer amper keus. De Constitution Party onder leiding van baptistenpredikant Charles Baldwin kan men beschouwen als een conservatieve afsplitsing van de conservatieve vleugel van de Republikeinen, maar de partij is nog kanslozer dan de Libertijnse Partij. Dat geldt ook voor de Prohibition Partij, die in heel Amerika de verkoop van alcohol wil verbieden. En dan is er nog de Socialistische Partij, die streeft naar een klasseloze maatschappij, maar die niet vereenzelvigd wil worden met communistische idealen.

Mensen die echt een proteststem willen uitbrengen, kunnen in sommige staten nog stemmen op activist, dichter, schilder en ”politicus” Frank Moore. Moore is sinds zijn geboorte verlamd en hij kan niet praten, maar hij schrijft wel boeken. Een van zijn ideeën is de belastingbetaler zelf laten beslissen waaraan de overheid zijn geld moet besteden. Of men stemt op Jonathon Sharkey, die zichzelf soms aanprijst als satan of heks, en die af en toe geld verdient als professioneel bokser. Sharkey is een curiositeit in het verkiezingscircus. Zijn politieke opvattingen werden door een rechter in een van Sharkeys processen ooit als „uitzonderlijk bizar” gekwalificeerd.