Dat stelt familierechtadvocaat J. W. A. van Dommelen in een interview met deze krant. Volgens Van Dommelen ligt met name het terrein van de pastorale zorg na echtscheiding „volkomen braak.” „Kerken in de gereformeerde gezindte moeten de pastorale inzet aan mensen die met echtscheiding te maken hebben niet verminderen, maar verdubbelen.”In de praktijk blijkt de familierechtadvocaat dat christenechtparen het moeilijker dan niet-christelijke paren vinden om „goed uit elkaar te gaan.”

Van Dommelen wijt dat aan de inspanningen van kerken om de echtscheiding tegen te houden. „Als een relatie feitelijk dood is, blijven de echtgenoten soms jaren apathisch afwachten wie als eerste een stap neemt om het huwelijk te ontbinden - bang als ze zijn voor de tucht.”

Door dat afwachten verdwijnt het laatste beetje krediet dat de echtgenoten bij elkaar en hun achterban hebben. Die ruimte hebben zij volgens de advocaat juist nodig om met elkaar te overleggen hoe ze uit elkaar gaan.

Als een van de twee eenmaal stappen zet om te scheiden, „laat iedereen de zaak vallen”, stelt Van Dommelen. „Het pastoraat en de familie stoppen vaak alle bemoeienis een van beiden. De betrokkene wordt uit de kerk en gemeenschap gestoten. Die eenzijdige focus op de schuldvraag helpt niemand.”

Van Dommelen bepleit een multidisciplinair overleg bij elke definitief kapotte relatie, om de schade te beperken. Hieraan moeten pastoraat, diaconaat, hulpverlening en bemiddelingsadvocatuur deelnemen. „Om nog erger te voorkomen.”