„Het was naar aanleiding van een klein en tegelijk onthutsend persbericht. In diezelfde week nog zal een gids verschijnen, geschreven door een groep artsen en onderzoekers, met wetenschappelijk onderbouwde informatie over methoden voor een zorgvuldige levensbeëindiging. De gids blijkt voornamelijk bestemd voor ernstige zieke en hoogbejaarde mensen die wensen te sterven, terwijl de arts niet bereid is mee te werken aan euthanasie of omdat het plegen daarvan in strijd is met de wet. Het bericht vermeldt ten slotte nog, ik neem aan ter geruststelling, dat het boek niet verspreid wordt via de boekhandel maar vrij verkrijgbaar is bij de auteurs. Aangrijpend hoe het besef van wat leven werkelijk is én wat sterven werkelijk is zo aan onze samenleving ontsnapt. Over devaluatie gesproken! Wie het leven weegt in het licht van de Schrift, wie in datzelfde licht het sterven van een mens verstaat en Gods gebod begeert te heiligen, kan alleen maar wenen. In de week van Pasen nota bene verschijnt in het Nederlands een zelfdodingsgids. En we hebben dat volgens de opstellers van het stuk ongetwijfeld te duiden als een vorm van barmhartigheid. Hoe dringend zijn we als volk toe aan revalueren, het herwaarderen van het Bijbelse spreken over leven en dood? Hoe dringend zijn we toe aan bekering? Wie de ernst van de dood als straf op de zonde verstaat, zal bovenal de gekruisigde én opgestane Christus op de hoogste waarde gaan schatten! Ik noteer een uitspraak van Luther: „Wie de dood meer dan Christus vreest en het leven meer liefheeft dan Christus, heeft nog geen echt geloof in Christus.””