Volgens het woordenboek is een film een dun vliesje, een laagje celluloid bedekt met een lichtgevoelige laag. Wanneer wij over film spreken duiden we vaak niet op het materiaal, maar op het gebruik daarvan. Het woordenboek heeft daarin voorzien. Een film is ook het geheel van de vastgelegde opnamen op lange stroken van het dunne laagje celluloid. Zo’n film werd in de bioscoop vertoond door een lange rol van het spul door een projector te leiden. Zo ging dat vroeger.Mijn moeder deed niet zo moeilijk. Die duidde gewoon op een nieuwe stressfactor die zich aandiende. De relativerende wijze waarop ze dat zei, gaf al een stukje ontspanning. Je voelde als kind: er lag een nieuwe vraag op haar bordje. Maar het antwoord zou zeker komen; ook dit probleem zou opgelost worden.

Aandacht
Ik heb er goed over nagedacht. Ik kom met een andere film. Zo langzamerhand is de tijd rijp. Ik heb, nu ik dit schrijf, al twee dagen de W-naam niet meer in de krant gelezen. Het is al bijna een week geleden dat voor het laatst gesproken werd over een verhoogde terreurdreiging. Nederland is toe aan een nieuwe uitdaging. Wel, daar zal ik voor zorgen. Er komt een andere film.

Waar die over zal gaan, weet ik nog niet. En als ik het wél wist, zou ik het niet vertellen. De impact van een film is immers des te groter naarmate de inhoud onbekender is. Dat is juist mijn kracht: de inhoud is nog zéér onbekend. Daarom raad ik premier Balkenende aan om het kabinet alvast bij elkaar te roepen. Om Europa te waarschuwen. Om een telefoontje te plegen met het Witte Huis. Laat allen die waken over Nederland alert zijn. Mijn film zal alles losmaken wat nog enigszins vastzit. Reken erop dat ik een aanhouder ben. En dat ik zal winnen. Ik ga voor mijn doel. Onvoorwaardelijk en onverzettelijk.

Wat mijn doel is? Kom nou, dat valt wel te raden? Mijn doel, dat ben ik. Ik ga voor mezelf. Wil iedere dag in de krant. Wil zo veel mogelijk aandacht. Maakt niet uit hoe, als mijn naam maar genoemd wordt. En weet u wat zo grappig is? Dat het zo makkelijk gaat. Gewoon een stukje drama in scène zetten en op het goeie moment de juiste woorden spreken. Of betekenisvol zwijgen.

Losmaken
Mijn film zal alles losmaken wat enigszins vastzit. Weliswaar zit er niet veel meer vast in onze tijd. Veel waarden zijn al losgelaten.

Behalve in de gereformeerde gezindte dan. Daar houden we alles bij het oude. Een film heeft daar minder impact. De bioscoop is er nog steeds taboe. Voor volwassenen althans. Voor scholieren ook wel, behalve op vrijdagmiddag. Of als er een extra spannende film draait.

En het geldt natuurlijk ook niet voor bioscopen met hele grote schermen, de zogenaamde omniversa. Daar kun je als refo gerust naartoe. Vooral als er natuurfilms gedraaid worden. En ’onschuldige’ speelfilms.

Mijn film mag niet via de televisie aan het Nederlandse volk gepresenteerd worden. Want televisie wordt soms nog afgewezen omdat het een belangrijke veroorzaker van secularisatie is. En omdat sommige mensen bang zijn dat ze de knop niet de baas kunnen. Als het via de televisie moet, dan kan ik de gereformeerde gezindte alleen door een omweg bereiken. Via de website uitzendinggemist.nl kun je alles achteraf nog zien. Als je maar een computer hebt met internetaansluiting. En wie heeft die nu niet in huis? Computer en internet, al of niet gefilterd, zijn wel volledig geaccepteerd.

Mijn film kan ook nog op dvd. Want we zijn tegen bioscoop en tegen televisie. Maar een speelfilm op dvd moet kunnen. Als er maar niet te grof in gevloekt wordt. En als er maar geen seks in zit. Niet te veel tenminste.

Stilte
De lezer voelt zomaar aan dat mijn film er niet zal komen. Dat ik alleen een signaal wil afgeven. Over de huidige mediahype. Over het drama vooral dat zich voltrekt in de gereformeerde gezindte. Het drama van de sluipende secularisatie. Het lospraten en loslaten van alles wat voorheen onomstotelijk vaststond. Het willen meegaan in het stramien van deze wereld. Dezelfde welvaart. Hetzelfde gedrag. Hetzelfde denkpatroon. Israël moest alleen wonen. Wij zijn bang geworden voor de stilte van het alleen-zijn, bang om apart te staan.

Die aandacht vraag ik in een week van stilte. Een week om stil te staan bij het lijden en sterven van de Heere Jezus. De lijdensgeschiedenis is weer gelezen: wij dwaalden allen als schapen. En de tegenstelling die daarop volgt: doch de Heere heeft onzer aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Ongelooflijk wonder, dat de Herder geslagen werd om de schapen te redden. Wie gelooft er nou zo’n prediking? Toch staat er dat Hij, de Rechtvaardige, velen rechtvaardig zal maken.

Dat geeft hoop, voor Nederland en voor de gereformeerde gezindte. Tot in 2008 toe. Het is Pasen geworden. Hij is opgestaan. Heeft de dood overwonnen. In Zijn gebed heeft Jezus getuigd dat niemand van die Hem gegeven zijn, verloren zal gaan. Laat dat gebed een pleitgrond zijn, tegen alle krachten van secularisatie en ontbinding in.

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl.